ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
ΘΕΜΑΤΙΚΗ
ΕΝΟΤΗΤΑ : ΘΕΑΤΡΟ
1. Να
δημιουργήσετε μια παρουσίαση αφιέρωμα στο νεοελληνικό θέατρο και στους παρακάτω
θεατρικούς συγγραφείς :
o
Γρηγόρης Ξενόπουλος
o
Ιάκωβος Καμπανέλλης
o
Γιώργος Σκούρτης
2. Να
δημιουργήσετε μια παρουσίαση αφιέρωμα στο ευρωπαϊκό θέατρο και στους παρακάτω
θεατρικούς συγγραφείς :
o
Ουίλιαμ Σαίξπηρ
o
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
o
Άντον Τσέχοφ
3. Να
δημιουργήσετε μια παρουσίαση αφιέρωμα στους παρακάτω ηθοποιούς :
o
Κατίνα Παξινού
o
Αλέξης Μινωτής
o
Θανάσης Βέγγος
o
Άρης Τσιούνης
o
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
o
Γιώργος Κιμούλης
4. Να
δημιουργήσετε μια παρουσίαση αφιέρωμα στο θέατρο σκιών.
5. Να
παρουσιάσετε ένα θεατρικό μονόλογο.
6. Να
ζωγραφίσετε τα σκηνικά ενός θεατρικού έργου που σας αρέσει.
7. Δραματοποίηση
του δημοτικού τραγουδιού «της Λυγερής και του Χάρου»
Η Ευγενούλα η μοσχονιά κ’
η μικροπαντρεμένη
εβγήκε και παινεύτηκε πως Χάρο δε φοβάται,
γιατί έχει τα σπίτια της ψηλά, άντρας της παλικάρι,
γιατί έχει τους εννιά αδερφούς τους καστροπολεμιτές ,
που όλα τα κάστρα πολεμούν και χώρες παραδίδουν.
Κι ο Χάρος απού τ’ άκουσε πολύ του κακοφάνη,
κι άγριο πουλί εγίνηκε, σαν άγριο χελιδόνι,
και πήγε και σαϊτεψε την μοναχή την κόρη
μες στο λιανό το δάχτυλο, που’ χε τον αρραβώνα,
και μπαινοβγαίνουν οι γιατροί και γιατρεμό δεν έχει
και μπαινοβγαίν’ η μάνα της με τα μαλλιά λυμένα.
-Τ’ έχεις, μανούλα μου, και κλαίς, τ’ έχεις και αναστενάζεις;
-Πώς να μην κλάψω, κόρη μου, να μην αναστενάξω;
Πεθαίνεις, Ευγενούλα μου, και μένα που μ’ αφήνεις;
-Σ’ αφήνω, μάνα μ’, έχε γεια και ντύσε με σα νύφη
κι όταν θα σου’ ρθει ο Κωνσταντής, να μη μου τον πικράνεις,
δώσε του γεύμα να γευθεί, δείπνο για να δειπνήσει
και βαλ’ το χέρι στην τζέπη μου και παρ’ τον αρραβώνα
και δώσε τον στον Κωνσταντή αλλού ν’ αρραβωνιάσει,
ωσάν εγώ παντρεύομαι, παίρνω το Χάρο άντρα.
εβγήκε και παινεύτηκε πως Χάρο δε φοβάται,
γιατί έχει τα σπίτια της ψηλά, άντρας της παλικάρι,
γιατί έχει τους εννιά αδερφούς τους καστροπολεμιτές ,
που όλα τα κάστρα πολεμούν και χώρες παραδίδουν.
Κι ο Χάρος απού τ’ άκουσε πολύ του κακοφάνη,
κι άγριο πουλί εγίνηκε, σαν άγριο χελιδόνι,
και πήγε και σαϊτεψε την μοναχή την κόρη
μες στο λιανό το δάχτυλο, που’ χε τον αρραβώνα,
και μπαινοβγαίνουν οι γιατροί και γιατρεμό δεν έχει
και μπαινοβγαίν’ η μάνα της με τα μαλλιά λυμένα.
-Τ’ έχεις, μανούλα μου, και κλαίς, τ’ έχεις και αναστενάζεις;
-Πώς να μην κλάψω, κόρη μου, να μην αναστενάξω;
Πεθαίνεις, Ευγενούλα μου, και μένα που μ’ αφήνεις;
-Σ’ αφήνω, μάνα μ’, έχε γεια και ντύσε με σα νύφη
κι όταν θα σου’ ρθει ο Κωνσταντής, να μη μου τον πικράνεις,
δώσε του γεύμα να γευθεί, δείπνο για να δειπνήσει
και βαλ’ το χέρι στην τζέπη μου και παρ’ τον αρραβώνα
και δώσε τον στον Κωνσταντή αλλού ν’ αρραβωνιάσει,
ωσάν εγώ παντρεύομαι, παίρνω το Χάρο άντρα.
Ο Κωνσταντής επρόβαλε
στους κάμπους καβαλάρης
με τετρακόσιους άρχοντες, πεζούς, καβαλαραίους,
με δεκαπέντε φλάμπουρα, μ’ εννιά ζυγούς παιγνίδια,
βλέπει μεγάλη σύναξη στου πεθερού το σπίτι.
-Για σταματείστε, φλάμπουρα, και σεις παιγνίδια, πάψτε,
βλέπω μεγάλη σύναξη στου πεθερού το σπίτι,
για πεθερά μου πέθανε, για πεθερός μου εχάθη
ή απ’ τα γυναικαδέρφια μου κανένα εσκοτώθη;
με τετρακόσιους άρχοντες, πεζούς, καβαλαραίους,
με δεκαπέντε φλάμπουρα, μ’ εννιά ζυγούς παιγνίδια,
βλέπει μεγάλη σύναξη στου πεθερού το σπίτι.
-Για σταματείστε, φλάμπουρα, και σεις παιγνίδια, πάψτε,
βλέπω μεγάλη σύναξη στου πεθερού το σπίτι,
για πεθερά μου πέθανε, για πεθερός μου εχάθη
ή απ’ τα γυναικαδέρφια μου κανένα εσκοτώθη;
Βιτσιά βαρεί τ’ αλόγου
του, στου πεθερού του πάει.
βρίσκει τον πρωτομάστορα πόφκιανε το κιβούρι.
-Για πες μου, πρωτομάστορα, ποιανού είναι το κιβούρι;
-Είναι τ’ ανέμου, του καπνού και της ανεμοζάλης.
-Για πες μου, πρωτομάστορα, καθόλου μην το κρύβεις.
-Η Ευγενούλα πέθανε, η μικροπαντρεμένη.
-Να ζήσεις, πρωτομάστορα, που φκιάνεις το κιβούρι,
φκιάσ’ το πλατύ, φκιάσ’ το φαρδύ, να φτάνει δυο νομάτους.
βρίσκει τον πρωτομάστορα πόφκιανε το κιβούρι.
-Για πες μου, πρωτομάστορα, ποιανού είναι το κιβούρι;
-Είναι τ’ ανέμου, του καπνού και της ανεμοζάλης.
-Για πες μου, πρωτομάστορα, καθόλου μην το κρύβεις.
-Η Ευγενούλα πέθανε, η μικροπαντρεμένη.
-Να ζήσεις, πρωτομάστορα, που φκιάνεις το κιβούρι,
φκιάσ’ το πλατύ, φκιάσ’ το φαρδύ, να φτάνει δυο νομάτους.
Βλέπει παπάδες πόψελναν,
μοιρολογίστρες κλαίνε,
βλέπει την Ευγενούλα του να είναι πεθαμένη,
χρυσό μαντήλι σήκωσε και την φιλεί στο χέρι,
χρυσό μαχαίρι έβγαλε και στην καρδιά το βάζει.
βλέπει την Ευγενούλα του να είναι πεθαμένη,
χρυσό μαντήλι σήκωσε και την φιλεί στο χέρι,
χρυσό μαχαίρι έβγαλε και στην καρδιά το βάζει.
Εκεί που θάψανε το νιο
εβγήκε κυπαρίσσι
και κει που θάψανε τη ναι εβγήκε καλαμιώνα,
λυγογυρίζει η καλαμιά, στρέφει το κυπαρίσσι
κι ένα πουλί κελαήδησε και σ’ άλλο το ξηγιόταν:
-Για δες τα κακόμοιρα, τα πολυαγαπημένα
σα δε φιλήθ’καν ζωντανά, φιλιόνται πεθαμένα.
και κει που θάψανε τη ναι εβγήκε καλαμιώνα,
λυγογυρίζει η καλαμιά, στρέφει το κυπαρίσσι
κι ένα πουλί κελαήδησε και σ’ άλλο το ξηγιόταν:
-Για δες τα κακόμοιρα, τα πολυαγαπημένα
σα δε φιλήθ’καν ζωντανά, φιλιόνται πεθαμένα.
αφιερώματα στο θέατρο από την ψηφιακή βιβλιοθήκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου