Blogger Widgets

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Μαρία Πολυδούρη, Παρίσι


Παρίσι, ήταν καιρός τα ονείρατά μου
στο σκοτεινό πρωί σου να σκορπίσω
και να σαφήσω παίρνοντας κοντά μου
τη θλιβερή χαρά να σαγαπήσω.

Τώρα η Μεσόγειος λυγερή σειρήνα
π
ου στο πλοίο μας γύρω αφροκοπάει
κιόλα του αφρού της τα κάτασπρα κρίνα
ένας σκοπός: μακριά σου να με πάει.

Κύστερα να σιμώσουμε κει πέρα,
θαρθει προσταχτικό το φως νανοίξει
τα μάτια μου στην τρισγαλάζια μέρα
και την ενθύμησή σου να μου πνίξει.

Κι ύστερα τα νησιά της θα χυμήσουν.
Κι η Αθήνα, ξέρω, δε θαργοπορήσει.
Θε να στηθούνε να μου πολεμήσουν
της αμαρτίας τον έρωτα, Παρίσι!

Και θα θελήσουν να ξεχάσω πόσο
σου δόθηκε αμέσως η ψυχή μου.
Καθώς χωρίς την έγνοια νανταμώσω
γύριζα μες στους δρόμους μοναχή μου.

Όμως παντού έπιανα εύκολες φιλίες
γιατί σα να με ξέραν μου γελούσαν
π
αντού, σπίτια και πάρκα κι εκκλησίες
κι όταν ξαναπερνούσα μου μιλούσαν.

Και θα θελήσουν να ξεχάσω, πόση
καινούργια νιότη συ μούχες χαρίσει,
π
ως τη μοίρα μου ακόμα έχω ανταμώσει
γυρίζοντας στους δρόμους σου, Παρίσι.


πηγή φωτογραφίας : https://gr.pinterest.com/pin/161566705362192005/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου