Μάνα, η ωραιότερη λέξη...
“Mάνα! Δε βρίσκεται λέξη καμία να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία” , Γεράσιμος Μαρκοράς
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς την πρώτη μου ζωγραφιά στο
ψυγείο και θέλησα να φτιάξω άλλη μία.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, σε είδα να ταΐζεις ένα αδέσποτο γατάκι κι ένιωσα
πόσο σπουδαίο είναι να είσαι καλός με τα ζώα.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις το αγαπημένο μου γλυκό, μόνο
για μένα, και κατάλαβα πως τα μικρά πράγματα είναι τόσο σημαντικά.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, σ’ άκουσα να λες μια προσευχή και πίστεψα ότι
υπάρχει Θεός εκεί ψηλά κι εγώ μπορώ πάντα να του μιλώ.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, με καληνύχτησες μ΄ ένα φιλί και ένιωσα ότι με
αγαπούν.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, είδα δάκρυα να τρέχουν απ΄ τα μάτια σου κι έμαθα
ότι κάποια πράγματα πληγώνουν αλλά δεν είναι κακό να κλαίμε.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, σε είδα να νοιάζεσαι και θέλησα να γίνω τα πάντα
που θα μπορούσα να γίνω.
Όταν
νόμιζες ότι δεν σε κοιτούσα, κοιτούσα…. και θέλω να σου πω “σ΄
ευχαριστώ” για όλα όσα έβλεπα, όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα.
Πηγή: “Συμβουλευτική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Βίας στην
Οικογένεια, σε συνεργασία με Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας της Κύπρου”.
ένα ποίημα - ύμνος για τη μάνα, του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούτ Νταρουίς
Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου