Αν ήμουνα του φεγγαριού μαλαματένια αχτίδα...

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Η αχτίδα
Αν ήμουνα του φεγγαριού
μαλαματένια αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά
μες στα μαλλιά σου τα χρυσά
να γίνω μια πλεξίδα.

Κι όταν η νύχτα θάρχεται
να κλει τα βλέφαρά σου
κι' άλλος κανείς δε θα θωρεί
τ' αγγελικό σου το κορμί
παρά το κόνισμά σου.

Τότε κι εγώ στ' ανέφελο
θα βγαίνω μέτωπό σου,
θα σε φιλώ...θα λησμονώ
τ' αστέρια μου, τον ουρανό...
θα σβώμαι και σιμά σου.

Κι εσύ μ' ένα χαμόγελο,
πούλαμψε σα δοξάρι,
μ' αγκάλιασες σφιχτά σφιχτά
κι εγώ λησμόνησα κυρά,
κι αχτίδα και φεγγάρι.