 |
by Herbert James Draper, https://en.wikipedia.org/wiki/Ulysses_and_the_Sirens
|
Τι αξίζει, αν στην ατάραχη
γωνιά μου
σαν οκνός βασιλιάς στέκω
στο πλάγι
γριάς συντρόφισσας και
σωστά μοιράζω
το δίκιο στους ανίδεους
ανθρώπους,
που τρώνε, θησαυρίζουν και
κοιμούνται
και δε με νιώθουν! Δεν
μπορώ να πάψω
να γυροφέρνω πάντα σε
ταξίδια·
θέλω να πιω της ζωής τη
στερνή στάλα.
Εχάρηκα πολλά, πολλά έχω
πάθει
μονάχος μου ή με όσους μ'
αγαπούσαν
πότε σε ξένη γη, πότε στα
μάκρη
σκοτεινού πολυκύμαντου
πελάγου.
Τ' όνομά μου εδιαλάλησεν η
φήμη
κι η αχόρταγη καρδιά
καινούριο πόθο
πάντα γρικάει κι ας έμαθα
κι ας είδα
σε άλλες χώρες πώς ζουν,
πώς κυβερνάνε.
Κι εγώ στερνός δεν είμαι,
αφού με σέβας
με δέχτηκαν παντού κι έχω
γνωρίσει
της μάχης το μεθύσι,
πολεμώντας
με τους όμοιους μου μόνο
μες στους κάμπους
τους βοερούς κι ανεμόδαρτους
της Τροίας.
Κι είμαι εγώ καθετί που
μου 'χει τύχει,
κι ό,τι είδα κι ό,τι ξέρω
τώρα μοιάζει
με αψιδωτή στοά, που
ανάμεσό της
φαίνεται κόσμος άγνωστος,
μα πάντα
σαν σιμώσω τα σύνορα
ξεφεύγουν...
Είναι άγνωμος ο πόθος που
γυρεύει
να βρει τέλος κι ανάπαψη
σαν όπλο,
που δεν αστράφτει πλια κι
απορριγμένο
σκουριάζει. Όχι, δε ζει
όποιος αναπνέει
μονάχα. Δεν αξίζει
στριμωγμένοι
οι άνθρωποι να 'ναι ο ένας
κοντά στον άλλο.
Κι αν τώρα ζωή λίγη μου
απομένει,
μα και μιαν ώρα μόνο σαν
μπορέσεις
απ' την αιώνια τη σιγή ν'
αρπάξεις,
πολλά πράγματα νέα θα
ιδείς, θα μάθεις!...
Θα ήμουν δειλός, αν ήθελα
για λίγο
καιρό, που ακόμα θα χαρώ
τον ήλιο,
προσεχτικά να ζήσω
μετρημένα,
αφού ο πόθος φλογίζει την
ψυχή μου
ν' ακλουθήσω τη γνώση σαν
αστέρι
πέρα απ' τα ουράνια, εκεί
που ο νους δε φτάνει.
Το θρόνο μου και το νησί
χαρίζω
τώρα στο γιο μου, τον
αγαπημένο
Τηλέμαχο, που ξέρει τη
δουλειά του,
με φρόνηση σιγά σιγά
ημερώνει
τ' άγριο πλήθος,
γλυκότροπα του δείχνει
εκείνο που ωφελεί και που
συμφέρει.
Κι είναι άσπιλος, πιστός
στο κοινό χρέος
και στο στήθος θερμήν
αγάπη κρύβει,
τους θεούς, που
πιστεύουμε, λατρεύει
κι εγώ σαν φύγω μένει
αυτός. Κι οι δυο μας
κάνουμε το έργο, που ποθεί
η ψυχή μας.
Στο λιμάνι εκεί κάτου το
καράβι
με πανιά φουσκωμένα
περιμένει...
κι η θάλασσα η πλατιά πέρα
μαυρίζει...
Ω ναύτες, που με ανδρεία
ψυχή μαζί μου
στις έγνοιες, στους αγώνες
και στους κόπους
δειχτήκατε με χαμόγελο
πάντα,
μ' ελεύθερη καρδιά και
περηφάνια,
κι αν έλαμπαν τα ουράνια ή
κι αν βροντούσαν
είμαστε γέροι, αλλά δεν
απολείπουν
από τα γερατειά το χρέος
και η δόξα.
Όλα τα κόβει ο θάνατος. Μα
τώρα,
πριν φτάσει εμείς να
κάμουμε μπορούμε,
έργο τρανό κι αντάξιο των
ανθρώπων,
που ακόμη και στους θεούς
αντισταθήκαν.
Στους βράχους φέγγουν
λύχνοι από τα σπίτια,
η μέρα σβει και το φεγγάρι
βγαίνει
κι ολόγυρα μυριόφωνο
μουγκρίζει
το πέλαγος. Ελάτε, ω
φίλοι, τώρα
δεν είναι αργά για κείνους
που ζητούνε
νέους κόσμους. Σπρώχτε,
σύντροφοι, το πλοίο
στ' ανοιχτά και καθίστε
στην αράδα
σαν άξιοι λαμνοκόποι.
Εμπρός τραβάτε
σχίζοντας ρυθμικά το βοερό
κύμα,
αφού η καρδιά μου απόφασην
επήρε
στη μακρινή χώρα να πάω ν'
αράξω,
πέρα απ' τη δύση, που
βυθίζουν τ' άστρα.
Κι αν δε μας πνίξει η
τρικυμία, θα πάμε
στα μακάρια νησιά, τον
Αχιλλέα
τον μεγαλόψυχο να
ξαναϊδούμε!
Αρκετά κατορθώσαμε, μα
πάντα
πολλά μένουν ακόμα, για να
γίνουν,
κι αν δυνατοί δεν είμαστε
σαν πρώτα
στα παλιά χρόνια, που δικά
μας ήταν
γη κι ουρανός, είμαστε
ακόμη κάτι,
γιατί καρδιές ανδρείες δε
θ' αλλάξουν
κι αν ο καιρός κι η μοίρα
τις κουράσουν,
μα στο έργο σταθερή και
στον αγώνα
βαθιά τους ζωντανή θέληση
μένει,
που δύναμη καμιά δεν τη
δαμάζει.
μτφρ.: ΜΑΡΙΝΟΥ ΣΙΓΟΥΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου