20 Ιουλίου 1974 : Δεν ξεχνώ

Αχιλλέας Πυλιώτης - Έτσι θα ζούμε (Απόσπασμα)

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτή τη ρημαγμένη γη

Χωρίς ύπνο, χωρίς ανάσα,

διπλά και τρίδιπλα προδομένοι –από ξένους και δικούς

ξαγρυπνημένοι να πλανιόμαστε μες στο πηχτό σκοτάδι

αλαφιασμένοι να πλανιόμαστε μες στα συντρίμμια

ψάχνοντας απελπισμένα για τα παιδιά μας

ανάμεσα στα παραμορφωμένα πτώματα

ανάμεσα στα παραφθαρμένα ονόματα των καταλόγων.

Έτσι θα ζούμε του λοιπού σ’ αυτό τον κατασπαραγμένο τόπο.

Με παραμορφωμένο πρόσωπο από τον τόσο πόνο

αλλόφρονες από τις τόσες πληγές της ψυχής μας

θα ψάχνουμε ανάμεσα στα χαλάσματα

να βρούμε τους κρυμμένους τάφους

θα σκάβουμε με τα νύχια

να βρούμε τους δικούς μας

να βρούμε ένα σημάδι τους –ένα ρούχο

ένα παπούτσι, ένα χαρτί με τ’ όνομά τους

κι ύστερα σιωπηλά –πού δύναμη να τους κλάψουμε,

έτσι απλά, έτσι κρυφά

να τους ξανασκεπάσουμε με χώμα.

(Ύστερα πολύ θα ’ρτουν οι ακολουθίες

οι τελετές, οι επικήδειοι λόγοι

και τα μνημόσυνα). […]

Οκτώβρης 1974

Άνθος Λυκαύγης – Μαρτυρία

Πικρή γενιά με τ’ άδικο της γης σταυρό στον ώμο

της Ρωμιοσύνης τον στενό πικροδιαβαίνεις δρόμο.

[...]

Θαλασσοφίλητή μου γη ματόβρεχτη πατρίδα

στο ’να σου χέρι θάνατο και στ’ άλλο την ελπίδα.

[...]

Ελιόκλωνο κι αγιόκλημα στης θάλασσας την άκρη

μετράς τον πόθο με όνειρο, το χρόνο με το δάκρυ.

[...]

Κι αυτό το χώμα που άνθιζε χαμόγελα στο φως σου

ανέμοι το σκορπίσανε λυγμό στο πρόσωπό σου.

[...]

Στα χείλη τους τ’ αγέλαστα, στο δυνατό τους χέρι

γυαλίζει της στερνής οργής το δίκοπο μαχαίρι.

πηγή : Κείμενα Κυπριακής Λογοτεχνίας, τόμος Β’, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου

Γιάννης Ρίτσος - Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο

κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.

Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,

πώς σου μαδήσαν τ΄ άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.

Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια

κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.

Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα

Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.