“Μονοβασιά”
Ο βράχος. Τίποτ’ άλλο. Η
αγριοσυκιά κι η σιδερόπετρα.
Πάνοπλη Θάλασσα. Καθόλου χώρος
για γονυκλισία.
Έξω απ’ την πύλη του Ελκομένου
πορφυρό πορφυρό μέσα στο μαύρο.
Οι γριές με τα καζάνια τους
λευκαίνοντας το πιο μακρύ φαντό της ιστορίας περασμένο σε κρίκους
απ’ τις σαράντα τέσσερις
βυζαντινές καμάρες.
Ο ήλιος αμείλιχτος φίλος με το
δόρυ του κατάντικρυ στα τείχη
και ο θάνατος απόκληρος μέσα
σ’ αυτή την τεράστια φωταψία
όπου οι νεκροί διακόπτουν κάθε
τόσο τον ύπνο τους
με κανονιές και σκουριασμένους
φανοστάτες, ανεβοκατεβαίνοντας
σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα
στην πέτρα.
Τα τσακμάκια τους κροτούν στην
κόψη της παλάμης τους, σπιθοβολούν. Εγώ – είπε –
θ’ ανέβω πιο ψηλά, πάνω από τη
μαλακή συνέχεια, πατώντας
στον τρούλο της μεγάλης
υποβρύχιας εκκλησίας με τα’ αναμμένα μανουάλια.
Εγώ με το γαλάζιο κόκαλο, το
κόκκινο φτερό και τα κάτασπρα δόντια.
Μονοβασιά 28.9.74
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου