 |
Αρχείο
Εθνικού Θεάτρου, Ερωφίλη 1962, Β. Μανωλίδου – Δ. Διαμαντίδου
Ιδεολογικό
μήνυμα του έργου
Στο
βάθος του έργου υπόκειται η μεσαιωνική φιλοσοφία του memento mori, η πανταχού
παρούσα παροδικότητα του ματαιότης ματαιοτήτων, την οποία εκφράζει ο Χάρος, ως
προσωποποίηση του θανάτου, στον Πρόλογο. Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί στη
δύναμή του, ούτε τα πλούτη ούτε η δύναμη, ούτε η ευτυχία ούτε η σοφία. […]
Μια άλλη πλευρά της ανθρώπινης αυταπάτης είναι η «περηφάνεια» (αλαζονεία), σε αντίθεση με τη θεμελιώδη αρχή του «ασύστατή μου μοίρα». Η σκηνή που περιέχει τον κομπαστικό μονόλογο του Βασιλιά ενώ τον τριγυρίζει η Ασκιά του δολοφονημένου αδελφού του, είναι εξαιρετικά διδακτική με την μπαρόκ αντίθεσή της των εικόνων. Η αναγεννησιακή φιλοσοφία της απόλυτης δύναμης του Έρωτα υπερβαίνει αυτή τη μεσαιωνική-μπαρόκ εμμονή στον θάνατο και τη ματαιότητα, ως έννοια «αγάπης για τη ζωή», που υμνείται από τον χορό ήδη στο πρώτο χορικό. Ο πραγματικός αντίπαλος του Θανάτου (της μοίρας) είναι ο έρωτας, που δεν αναγνωρίζει κοινωνικές διακρίσεις ή συμβάσεις. Ο Βασιλιάς συμπεριφέρεται άδικα όταν συγκρούεται με τους νόμους του παντοδύναμου έρωτα (γίνεται όργανο του Χάρου) και οι κορασίδες του χορού τον τιμωρούν γι’ αυτή την παράβαση.
Βάλτερ
Πούχνερ, «Τραγωδία»
Λογοτεχνία και Κοινωνία στην Κρήτη της Αναγέννησης
Επιμέλεια: David Holton, Απόδοση στα ελληνικά: Ναταλία Δεληγιαννάκη
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο, 2006
|
φωτογραφίες
από την παράσταση «Ερωφίλη» του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης , 2005
 |
Σχέδιο
του Γ. Τσαρούχη για το πρόγραμμα της παράστασης της «Ερωφίλης»
από τη Λαϊκή
Σκηνή του Κ. Κουν (1934)
|
 |
Εξώφυλλο
της Ερωφίλης από την έκδοση του 1637
|
αποσπάσματα
από την Ερωφίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου