ειρήνη - πόλεμος, 5η ενότητα

νεοελληνική γλώσσα γ΄ γυμνασίου

Γιάννης Ρίτσος, «Γράμματα από το μέτωπο»

(αποσπάσματα)

“Μάνα, τον ήλιο εδώ σκεπάζουν ίσκιοι

κι αναπαμό ποτέ η καρδιά δε βρίσκει

ένα: οι αυγές κ’ οι νύχτες μας γυρνούν

φριχτές πεντάλφες γράφουν στο σκοτάδι

σήματα, που τον κίνδυνο μηνούν,

πύρινα φίδια από τα βάθη του Άδη.

Ζούμε στ’ αμπριά θαμμένοι, διπλωμένοι

κ’ έξω απ’ την τρύπα ο θάνατος περμένει

Μας έπνιξαν το φως και τη χαρά,

Στεγνώσαν την ψυχή μας και το σώμα,

μα κάτι μέσα μας κυλά βουερά

και ξέσπασμα δε βρήκε κάπου ακόμα. […]

Μητέρα μου, όταν φτάσαμε εδώ πέρα

στη φωτιά, στην αντάρα, στη φοβέρα

καθένας μας κι από ‘να φυλαχτό

κρατούσε κρεμασμένο στην καρδιά του

κι αφήναμε το στήθος ανοιχτό

στα πυρωμένα νύχια του θανάτου.

Μάνα, μας τρώει η λάσπη, η ψείρα, η βρώμα

λίγνεψε και καμπούριασε το σώμα,

μας τρώει τα σπλάχνα ο φόβος του θανάτου

μερόνυχτα κλειστοί μες στο αμπρί,

δεν είδαμε από τότε αυγή λαμπρή,

σα σκουλήκια στα βάθη του μνημάτου.

Μάνα, σου γράφω βιαστικά, στο πόδι.

Σήμερα θλιβερό βγάλαμε ξόδι

σκοτώθηκαν πέντ’ έξι σ’ ένα αμπρί

- όλοι είκοσι μέχρ’ είκοσι πέντε χρόνω,

στην ώρα πάνου που ήταν για γαμπροί –

κ’ έχω μες στην καρδιά μου τόσο πόνο!

Μητέρα, όταν κινήσαμε απ’ την πόλη,

Σκύβαν ωχροί, μουντοί οι ουράνιοι θόλοι

βαρούσανε καμπάνες, μουσικές,

τούμπανα, κόρνα, σάλπιγγες, και κάτου

απ’ τη βουή περνούσαν σκεφτικές

ανθρωπομάζες: δείπνο του θανάτου. […]

Και μόνο η πυρκαγιά σα φρενιασμένη

τις καμπάνες ατέλειωτα σημαίνει.

Αχ, μάνα, πού να πας, πού να κρυφτείς;

Τα μάτια, πας να κρύψεις στην παλάμη-

φωτιά το χέρι σου σε καίει, κ’ ευτύς

μπρος σου χυμά η ψυχή, καυτό κατράμι.

Φωτιά και τα κουμπιά, φωτιά κι η αρβύλα,

όμως, στη ματωμένη κατρακύλα,

στα κόκαλα στυλώνεται η κραυγή

που ακέριους μας στυλώνει: ειρήνη, ειρήνη,

και στη σκιά, σαν περιστέρι η αυγή

το μαύρο κόμπο της καρδιάς μας λύνει.”

(Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 1^ος, Κέδρος)

Ο σπαραγμός ενός Παλαιστίνιου πιτσιρικά για την κατεδάφιση του σπιτιού του

 www.Lamiareport.gr   Πέμπτη, 07 Φεβρουαρίου 2013 13:41

 

Σφίγγει τις γροθιές και φωνάζει με όλη τη δύναμη της παιδικής ψυχής του. Η συγκλονιστική φωτογραφία ενός Παλαιστίνιου πιτσιρικά που γύρισε από το σχολείο και είδε τους Ισραηλινούς να έχουν κατεδαφίσει το σπίτι του, στην ανατολική Ιερουσαλήμ, κάνει το γύρο του κόσμου.

Ο σπαραγμός του δεν έχει τέλος. Δεύτερη, εξίσου "δυνατή" φωτογραφία: ο πιτσιρίκος της ιστορίας μας ανεβεί στα συντρίμμια του σπιτιού του και κλαίει.

 

Με απορία και κλάματα στα μάτια έπιασε ο φακός του Reuters και την 9χρονη Ντίνα, που είδε επίσης το σπίτι της στην περιοχή Μπέιτ Χανίνα να γίνεται συντρίμμια.

Η δήμος υποστήριξε ότι το σπίτι είχε χτιστεί παράνομα και δεν είχε άδεια. Και πως η κατεδάφιση έγινε με δικαστική εντολή.

Στο συγκεκριμένο σπίτι μένει ή μάλλον έμενε μια 33μελής οικογένεια.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: EUROKINISSI - REUTERS

newsit.gr

Ειρήνη- Γ. Ρίτσος

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη. Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.
Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.
Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.
Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.
Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.