alldayschool: Andrea del Sarto

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Andrea del Sarto

Παρθένος και Βρέφος με τους Αγίους Αικατερίνη, Ελισάβετ και Ιωάννη Βαπτιστή

Ο Αντρέα ντελ Σάρτο (Andrea del Sarto, 16 Ιουλίου 1486 - 29 Σεπτεμβρίου 1530) ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης από την Φλωρεντία. Το «ντελ Σάρτο» του ονόματος του προέρχεται από το επάγγελμα του πατέρα του («του ράφτη»). Το πραγματικό του όνομα ήταν Andrea d’ Agnolo di Francesco.

Κυρία με καλάθι

Μαθήτευσε δίπλα στον Πιέρο ντι Κόζιμο και σύντομα αφομoίωσε την τεχνοτροπία της ιταλικής ζωγραφικής των αρχών του 16ου αιώνα. Μετά την αποχώρηση των Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μικελάντζελο και Ραφαήλ από την Φλωρεντία, παρέμεινε η ηγετική φυσιογνωμία της ζωγραφικής στην πόλη αυτή. Διακρίθηκε ιδίως για τις νωπογραφίες του και τις εικόνες βωμών.

Ιστορίες της νεότητας του Ιωσήφ, 1515-1516

Στην μεγάλη του φήμη συνετέλεσε πολύ ο Βαζάρι ο οποίος τον χαρακτήρισε ζωγράφο που δεν κάνει λάθη (senza errori). Ο ίδιος όμως ο Βαζάρι υπέσκαψε την φήμη του Αντρέα γράφοντας ότι επρόκειτο για άβουλο άτομο, υποχείριο της διεφθαρμένης γυναίκας του Λουκρέτσια. Οπωσδήποτε, η φήμη του επισκιάστηκε από αυτή των συγχρόνων του Λεονάρντο ντα Βίντσι, Μικελάντζελο και Ραφαήλ και ο Αντρέα υπέφερε έχοντας επίγνωση του γεγονότος αυτού. Παραμένει όμως ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της εποχής του, πλησιάζοντας τον Ραφαήλ σε μεγαλοπρέπεια και χάρη.

Το συζυγικό δράμα του Αντρέα (όπως εμφανίζεται στην έκδοση του Βαζάρι του 1550) ενέπνευσε το ποίημα Andrea del Sarto του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ. Ο ζωγράφος θρηνεί για το κατάντημά του : Καταχράστηκε τα χρήματα που του έδωσε ο Φραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας για ν’ αγοράσει έργα για την αυλή του (γεγονός αυτό), και δεν μπόρεσε ν’ ανυψωθεί καλλιτεχνικά μέχρι εκεί που του άξιζε, εξ αιτίας της διεστραμμένης γυναίκας του. Στην οποία όμως δίνει τελικά χρήματα που οφείλει δήθεν αυτή σε κάποιον εξάδελφό της -εραστή της κατά πάσαν πιθανότητα- και μένει μόνος να ονειρεύεται ότι ζωγραφίζει στους Ουρανούς.

Προσωπογραφία νέου

Στο τρίπρακτο δράμα του André del Sarto, ο Αλφρέ ντε Μυσσέ υπερθεματίζει, κάνοντας πλήρη χρήση της ποιητικής αδείας : Ο Αντρέα, προδομένος από την άπιστη Λουκρέτσια, αυτοκτονεί.