Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, Ινδός ποιητής και φιλόσοφος

Η κάθε του Θεού αυγή είναι γι’ αυτόν

και μια καινούργια έκπληξη

είναι τα δάκρυα της γης

που κάνουνε τα γέλια της ν’ ανθούνε,

Ποια γλώσσα είναι η δική σου θάλασσα;

Η γλώσσα της αιώνιας απορίας

Ποια γλώσσα είναι η δική σου απάντηση Ουρανέ;

Η γλώσσα της αιώνιας σιωπής.

Ο πόθος του πουλιού να ήταν σύννεφο.

Μα πως ποθεί το σύννεφο να ήταν πουλί!

Κάθε παιδί μας φέρνει κι ένα μήνυμα,

πως ο Θεός ακόμη δεν βαρέθηκε τον άνθρωπο

Ω μικρούληδες, του κόσμου τούτου αλήτες,

αφήστε μου τ’ αχνάρια σας στα λόγια μου.

Το ότι υπάρχω είναι μια αιώνια έκπληξη που λέγεται Ζωή.

Γέλασες μα δεν μίλησες για τίποτε

κι αισθάνθηκα πως ήταν γι’ αυτό

που τόσο πρόσμενα καιρό.

μικρό μου χορταράκι, μικρά τα βήματα σου,

μα όλη τη γη κρατείς κάτω από τα πόδια σου

ποτέ να μη φοβάσαι τις στιγμές,

αυτό σου τραγουδάει η φωνή του αιώνιου.

Μας δίνεται η ζωή, μα δίνοντας την τήν κερδίζουμε.

Διαβάζουμε τον κόσμο λανθασμένα

και λέμε πως μας απατά

του θανάτου η σφραγίδα,

δίνει αξία στης ζωής το νόμισμα

κι έτσι αγοράζει κανείς με τη ζωή,

ότι είναι πολύτιμο.

Ο θόρυβος μιας στιγμής

τη μουσική του Αιώνιου χλευάζει

φίλησε ο κόσμος την ψυχή μου

με τον πόνο του

κι αντάλλαγμα της ζήτησε τραγούδια

αυτός που πάντα βρίσκεται σε κίνηση

κάνοντας το καλό

ποτέ δεν βρίσκει τον καιρό καλός να είναι

το φεγγάρι έχει το φως του

για όλο τον Ουρανό

Τις σκοτεινές κηλίδες του γι’ αυτό το ίδιο.

Είσαι γεμάτος με τη σκόνη

των πεθαμένων λέξεων

πλύνε την ψυχή σου με σιωπή

η σιωπή θα βαστάξει τη φωνή σου

όμοια με την φωλιά

που τα κοιμώμενα πουλιά κρατεί.

πηγή : http://hallofpeople.com/gr/pro1enas.php?user=%CE%A4%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81#.V6dvifmLSHs