Kahlil Gibran, “Ο Προφήτης” (απόσπασμα)

Τότε η Αλμίτρα είπε, Μίλησέ μας για την Αγάπη.

Κι αυτός σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους ανθρώπους και μια σιγή απλώθηκε παντού.

Και είπε με δυνατή φωνή:

Όταν η αγάπη σε καλέσει, ακολούθησέ την,

Αν και τα μονοπάτια της είναι δύσβατα κι απότομα.

Κι όταν οι φτερούγες της σε τυλίξουν, παραδόσου σ’ αυτήν,

Αν και το ξίφος που κρύβουν μέσα τους μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την,

Αν και η φωνή της μπορεί να σαρώσει τα όνειρά σου, όπως ο βοριάς σαρώνει το περιβόλι.

Γιατί ακόμα κι όταν η αγάπη σε στεφανώνει, σε καρφώνει στο σταυρό. Ακόμα κι όταν σε βοηθάει να φουντώσεις, σε κλαδεύει.

Ακόμα κι όταν φτάνει στην κορφή σου και χαϊδεύει τα τρυφερά σου κλαδάκια που τρεμουλιάζουν στον ήλιο,

Κατεβαίνει στις ρίζες σου και τις τραντάζει μέχρι βαθιά στο χώμα.

Η αγάπη σε στοιβάζει πάνω της σαν θημωνιά.

Και αφού σε τινάξει για να σε γυμνώσει,

Και σε λιχνίσει για να βγάλει από πάνω σου το φλούδι,

Και σε αλέσει για να γίνεις κατάλευκος,

Και σε ζυμώσει μέχρι να μαλακώσεις,

Σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της να γίνεις άρτος ιερός για το ιερό γεύμα του Θεού.

Όλα αυτά η αγάπη τα κάνει για να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου, και μέσα από αυτή τη γνώση να γίνεις ένα κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Αν όμως, μες στο φόβο σου, ψάχνεις μες στην αγάπη μονάχα ηρεμία και χαρά,

Τότε σκέπασε καλύτερα τη γύμνια σου και βγες από τα’ αλώνι της,

Για να μπεις σ’ ένα κόσμο δίχως εποχές, όπου θα γελάς αλλά όχι με όλο σου το γέλιο, και θα κλαις αλλά όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό της, και δεν παίρνει από πουθενά, παρά μόνο από τον εαυτό της.

Η αγάπη δε θέλει να κατέχει και δε θέλει να κατέχεται… γιατί στην αγάπη η αγάπη είναι αρκετή.

Όταν αγαπάς δεν πρέπει να λες: «Ο Θεός είναι στην καρδιά μου» αλλά μάλλον «Εγώ είμαι στην καρδιά του Θεού».

Και μην πιστέψεις ποτέ πως μπορείς να κατευθύνεις την αγάπη, γιατί η αγάπη κατευθύνει εσένα, αν σε κρίνει άξιο.

Η αγάπη δεν έχει άλλο πόθο από την αυτοεκπλήρωση.

Αν όμως εσύ που αγαπάς πρέπει να έχεις πόθους οπωσδήποτε, κάμε αυτοί να είναι οι πόθοι σου:

Να λειώνεις και να κυλάς σαν μικρό κελαρυστό ρυάκι μες στη νύχτα.

Να ξέρεις καλά τον πόνο της πολλής τρυφεράδας.

Να σε πληγώνει η δική σου κατανόηση της αγάπης.

Και να ματώνεις πρόθυμα και με χαρά.

Να σηκώνεσαι το χάραμα με καρδιά ανάλαφρη και να ευχαριστείς που θα αγαπάς μια μέρα ακόμη.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να συλλογίζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρνάς στο σπίτι το απόβραδο γεμάτος ευγνωμοσύνη.

Και τέλος, να πλαγιάζεις στο κρεβάτι σου με μια προσευχή για τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου, και με έναν ύμνο στα χείλη σου.