Οδυσσέας Ελύτης, Προσανατολισμοί

Γέννηση της μέρας

Όταν η μέρα τεντωθεί από το κοτσάνι της κι ανοίξει όλα

        τα χρώματα πάνω στη γη

Όταν από φωνή σε στόμα σπάσει ο σταλαγμίτης

Όταν ο ήλιος κολυμπήσει σαν ποτάμι σ' έναν κάμπο αθέριστο

Και τρέξει ένα πανί βοσκόπουλο των μελτεμιών μακριά

Πάντα η στολή σου είναι στολή νησιού είναι μύλος που γυρίζει

        ανάποδα τα χρόνια

Τα χρόνια που έζησες και που τα ξαναβρίσκω να πονούν

        στο στήθος μου τη ζωγραφιά τους

Η μια βερικοκιά σκύβει στην άλλη και το χώμα πέφτει από

        την αγκαλιά του ξυπνητού νερού

Η σφήκα στο κορμί του φλόμου ανοίγει τα φτερά της

Ύστερα ξαφνικά πετάει και χάνεται βουίζοντας

Κι από σταλαγματιά σε φύλλο κι από φύλλο σε άγαλμα όσο πάει

        και πιο πολύ μεταμορφώνεται ο καιρός

Παίρνει τα πράγματα που σε θυμίζουν κι όσο πάει και πιο πολύ

        τα συγγενεύει μες στον έρωτά μου

Ο ίδιος πόθος ξαναϋφαίνεται

Ο κορμός όλος φλέγεται του δέντρου του ήλιου της καλής καρδιάς

Έτσι σε βλέπω ακόμη στην αχτίδα της αιώνιας μέρας

Ν' ακούς το χτυποκάρδι της στεριάς

Η γέννηση δεν άλλαξε ούτε μια χαρά σου

Άφηνες μια μεγάλη νύφη αφρού ανεβαίνοντας

Τίναζες το κεφάλι σου σαπουνισμένο από την πρωινή ομορφιά

Η αιθρία πλάταινε τα μάτια σου

Δεν ήταν αίνιγμα που να μη σβήνει πια που να μη γίνεται καπνός

        σε στόμα αιόλου

Άλλαζες με τα χέρια σου τις εποχές

Βάζοντας χιόνια και βροχές, λουλούδια, θάλασσες

Κι η μέρα χώριζε από το κορμί σου, ανέβαινε, άνοιγε, μεγάλη

ευχή πάνω στα ηλιοτρόπια

Τι ξέρει τώρα ο τζίτζικας από την ιστορία που άφησες, τι ξέρει

        ο γρύλος

Η καμπάνα του χωρίου που ανοίγεται στον άνεμο

Η κάμπια, ο κρόκος, ο αχινός, το αλφάκι του νερού

Μυριάδες στόματα φωνάζουνε και σε καλούν

Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα

Ν' ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού

Ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ' αναστήσουν το αίσθημα

Γενναίο σαν στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει

Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως

Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου

Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια

Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά

Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά του χρόνου

Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς

Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα

Στις εξοχές  της ανοιχτής καρδιάς

Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.

πηγή : http://odysseas-elitis.weebly.com/pirhoomicronsigmaalphanualphatauomicronlambdaiotasigmamuomicron943-1940.html