Οράτιος, Ωδές

Carpe diem!

Βιβλίο Α’, ΩΔΗ 11

Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις

ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή

τη δική μου και τη δική σου·

και μη ζητάς τ' άστρα μελετώντας να τό βρεις.

Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή

σ' ό,τι συμβεί!

Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας

ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό,

που σπάει το κύμα το τυρρηνικό στ' αντικρινά τα βράχια,

δείξε τη φρονιμάδα σου,

στράγγιζε τα κρασιά σου·

κι αφού η ζωή είναι λίγη,

κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.

Όσο μιλάμε, θα 'χει πετάξει πια ο χρόνος.

Άδραξε τη μέρα (Απόλαυσε το σήμερα)

και δείξε -όσο το δυνατόν-

λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.

(Μτφ Μίμης Λουκάτος, Από το περιοδικό ΝΕΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, Τεύχος 181, 1 Ιουλίου 1934)

Horace, portrayed by Giacomo Di Chirico

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ (ΒΙΒΛΙΟ 1, ΩΔΗ 31)

Σαν τι προσμένει από σε ο ποιητής, Απόλλωνα;

Ποια τάχα χάρη σου ζητά, καθώς απ το κροντήρι

Χύνοντας νιόβγαλτο κρασί κάνει σπονδή σε σένα;

Όχι, δεν σου ζητάει αυτός τα πλούσια βοσκοτόπια

Της Σαρδηνίας κι ούτε βοδιών κοπάδια της Καλαβρίας

Ούτε χρυσάφι λαχταράει από τις Ινδίες και φίλντισι

Ή τους αγρούς που απαλά με τα νερά του

Το ήσυχο ποτάμι ο Λίρης γλείφοντας ποτίζει.

Άλλοι ας κλαδεύουν και ας τρυγούν

της Καμπανίας τ’ αμπέλια που η τύχη τους εδώρισε.

Κι ο έμπορος ο πλούσιος ας πίνει

Από τα χρυσά κύπελλα γλυκό κρασί

Που απέκτησε εδώ κομίζοντας εκλεχτή πραμάτεια

Απ τη Συρία. Θα ήταν αλήθεια αγαπημένος των Θεών,

Αφού τρεις και τέσσερις φορές τον χρόνο εδιάβη

Ατιμώρητα και ανέβλαβα το πέλαγος το Ατλαντικό.

Τίποτε δεν ζητώ από αυτά. Μένα με θρέφουν

Λίγες ελιές, ραδίκια από το βουνό κι οι ταπεινές μολόχες.

Γιε της Λητώς, άμποτε να μου χαρίζεις υγεία και καθάριο νου

Να χαίρομαι όσα έχω, σε άθλια να μην πέσω γηρατειά

Κι ας μου είναι πάντα βολετό να κρούω την κιθάρα.

(Από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ τεύχος 1695, 15/2/1998, ΜΤΦ Π. Χ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ)

πηγή : http://hallofpeople.com/gr/bio/Oratios.php#.WDpbANWLSHs

 "Κάθε γνώση που προστίθεται

είναι προσθήκη στην ανθρώπινη δύναμη. "