Ο Όθων και η ελληνική γλώσσα

Η μαγεία της ελληνικής γλώσσας

1.         Τρεις πραματευτάδες Χιώτες παρουσιαστήκανε στον Όθωνα το Βασιλέα.

     Αφού είπανε το ’να και τ’ άλλο, [...] ο Βασιλέας, που μόνη γλώσσα του είχε να μιλεί τις ελληνικούρες που είχε πρωτομάθει από τον Φίλιππο Ιωάννου [...], γυρίζει στον έναν από τους τρεις Χιώτες μ’ εκείνο το συνηθισμένο σοβαρό του και ρωτάει:

     ― Πώς προχωρεί το εμπόριον;

     ― Κεσάτια, Μεγαλειότατε! λέει ο Χιώτης.

     Ο Όθωνας απορεί· πρώτη φορά ακούει αυτή τη λέξη. Κοιτάζει αυτόν που μίλησε στα μάτια και ξαναρωτάει:

     ― Τι σημαίνει η λέξις κεσάτια;

     Ο Χιώτης απορεί κι αυτός, μα ο άλλος Χιώτης, πιο έξυπνος, πετιέται κι απαντάει:

     ― Δεν έχει νταραβέρι, Μεγαλειότατε!

     Ο Βασιλέας, με την ίδια πάντα σοβαρότη του, γυρίζει και σ’ αυτόν:

     ― Και η λέξις νταραβέρι, τι σημαίνει;

     Μα ώσπου ν’ απαντήσει ο δεύτερος, ο τρίτος Χιώτης δεν αργεί και λέει:

     ― Αλισιβερίσι, Μεγαλειότατε!

     Ο Βασιλέας δεν έκαμε άλλο ρώτημα. Και φύγαν οι τρεις φίλοι χαρούμενοι που φωτίσανε το Βασιλέα.

            Γιάννης Βλαχογιάννης, Ιστορική Ανθολογία, 1927. 325-326.

2.         Ανέγνων είς τινας εφημερίδας ότι, κατά την επικρατούσαν δόξαν μεταξύ του λαού, απαίσιον θεωρείται να βασιλεύη ο ηγεμών πέραν των τριάκοντα ετών. Τα τριάκοντά μου έτη ετελείωσαν.

            [1/13 Οκτωβρίου 1862]. Νικόλαος Δραγούμης, Ιστορικαί Αναμνήσεις, Β΄, 1879. 301.

πηγή : http://www.snhell.gr/references/quotes/writer.asp?id=236