"Omnia vincit amor"
 |
by
Jan van den Hoecke
|
Η Αφροδίτη εγύρευε τον Έρωτα
τον γιο της:
«Όποιος είδε τον Έρωτα τί στράτες να βαστά
—είναι δικός μου ο χασιμιός— αν μου το πει, θα πάρει
της Αφροδίτης το φιλί βρετίκι του μπροστά,
κι αν τονε φέρεις — κάνομε καλά εμείς, παλληκάρι!
Παιδί είναι καλοσήμαδο· σε δέκα θα φανεί·
το χρώμα του όχι κάτασπρο, μόνο σα φλόγα μοιάζει·
τα μάτια του είναι πύρινα, γλυκούλα είν᾽ η φωνή,
γιατ᾽ άλλα συλλογίζεται, και λόγια άλλ᾽ αραδιάζει.
Σαν μέλι είν᾽ η φωνούλα του κι ο νους του σαν χολή·
ψεύτικο, κατεργάρικο παιδί, π᾽ αγριοδείχνει·
έχει κεφάλι ολόσγουρο κι αδιαντροπιά πολλή·
μικρά είναι τα χεράκια του, μα πέρα πέρα ρίχνει,
ρίχνει και μες στην κόλαση, στον Άδη τον βαθύ,—
γυμνό εχει σώμα, μα ᾽χει νου πολύ κρυφό και πλάνο,
και πότ᾽ εδώ και πότ᾽ εκεί πετάει σαν το στρουθί,
σ᾽ άνδρες, γυναίκες κάθεται, στα σπλάχνα τους επάνω·
τόξο κρατάει μικρούτσικο με βέλος εμπροστά—
τόσο δα βέλος— μόν᾽ αυτό στον ουρανό καρφώνει·
χρυσή είν᾽ η φαρετρούλα του, μα μέσα εχει κλειστά
κείνα τα πικροκάλαμα, όπου κι εμέ πληγώνει·
όλα του τούτα είναι κακά, μ᾽ απ᾽ όλα πιο κακή
είν᾽ η μικρή λαμπάδα του, που και τον Ήλιο καίει.
Όπου τον πιάσεις, δέσε τον αμέσως απ᾽ εκεί.
Κι άμα σ᾽ αρχίσει κλάματα, μην τον ακούς! ας κλαίει.
Κι άμα γελά, εσύ τράβα τον, κι άμα φιλιά αρχινά,
φεύγε· έχει χείλια πύρινα, φιλιά φαρμακωμένα.
Κι άμα σου πει “τα όπλα μου, σου τα χαρίζω, νά”
μη ᾽γγίξεις δώρα πλανερά, μες στη φωτιά βαμμένα!»
«Όποιος είδε τον Έρωτα τί στράτες να βαστά
—είναι δικός μου ο χασιμιός— αν μου το πει, θα πάρει
της Αφροδίτης το φιλί βρετίκι του μπροστά,
κι αν τονε φέρεις — κάνομε καλά εμείς, παλληκάρι!
Παιδί είναι καλοσήμαδο· σε δέκα θα φανεί·
το χρώμα του όχι κάτασπρο, μόνο σα φλόγα μοιάζει·
τα μάτια του είναι πύρινα, γλυκούλα είν᾽ η φωνή,
γιατ᾽ άλλα συλλογίζεται, και λόγια άλλ᾽ αραδιάζει.
Σαν μέλι είν᾽ η φωνούλα του κι ο νους του σαν χολή·
ψεύτικο, κατεργάρικο παιδί, π᾽ αγριοδείχνει·
έχει κεφάλι ολόσγουρο κι αδιαντροπιά πολλή·
μικρά είναι τα χεράκια του, μα πέρα πέρα ρίχνει,
ρίχνει και μες στην κόλαση, στον Άδη τον βαθύ,—
γυμνό εχει σώμα, μα ᾽χει νου πολύ κρυφό και πλάνο,
και πότ᾽ εδώ και πότ᾽ εκεί πετάει σαν το στρουθί,
σ᾽ άνδρες, γυναίκες κάθεται, στα σπλάχνα τους επάνω·
τόξο κρατάει μικρούτσικο με βέλος εμπροστά—
τόσο δα βέλος— μόν᾽ αυτό στον ουρανό καρφώνει·
χρυσή είν᾽ η φαρετρούλα του, μα μέσα εχει κλειστά
κείνα τα πικροκάλαμα, όπου κι εμέ πληγώνει·
όλα του τούτα είναι κακά, μ᾽ απ᾽ όλα πιο κακή
είν᾽ η μικρή λαμπάδα του, που και τον Ήλιο καίει.
Όπου τον πιάσεις, δέσε τον αμέσως απ᾽ εκεί.
Κι άμα σ᾽ αρχίσει κλάματα, μην τον ακούς! ας κλαίει.
Κι άμα γελά, εσύ τράβα τον, κι άμα φιλιά αρχινά,
φεύγε· έχει χείλια πύρινα, φιλιά φαρμακωμένα.
Κι άμα σου πει “τα όπλα μου, σου τα χαρίζω, νά”
μη ᾽γγίξεις δώρα πλανερά, μες στη φωτιά βαμμένα!»
μετάφραση : Σ. Μενάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου