Σαρλότ Μπροντέ, Ζωή

Η ζωή, πιστεύω, δεν είναι όνειρο,

Τόσο σκοτεινό όσο οι σοφοί λένε,

Συχνά η λίγη πρωινή βροχή

Προλέγει μια ευχάριστη μέρα,

Ενίοτε υπάρχουν σύννεφα θλίψης

Αλλά είναι κι αυτά παροδικά

Αν η καταιγίδα κάνει τα τριαντάφυλλα ν’ ανθίζουν

Γιατί να θρηνούμε που ξεσπάει;

Αστραπιαία, χαρούμενα,

Της ζωής οι ηλιόλουστες ώρες φτερουγίζουν

Με ευγνωμοσύνη και χαρά,

Απολαύστε τες καθώς περνάνε

Τι κι αν ο θάνατος κάποτε φτάνει

Καλώντας τους καλύτερους μακριά;

Τι κι αν η θλίψη φαίνεται να κερδίζει,

Σκεπάζοντας την ελπίδα με πέπλο βαρύ;

Και πάλι η ελπίδα ευλύγιστη θα ξεπηδήσει

Ακατανίκητη, αν και έπεσε

Ακόμη ζωηρή με τα χρυσά φτερά της

Ακόμη δυνατή για να μας κρατήσει

Γενναία, άφοβα,

Η μέρα της δοκιμασίας περνά,

Δοξασμένα, νικηφόρα,

Μπορεί το κουράγιο να νικήσει την απελπισία