Μενέλαος Λουντέμης, Καλημέρα τριανταφυλλάκι

Καλημέρα!
Καλημέρα τριανταφυλλάκι
που κάπου θα μοσχοβολάς...
Καλημέρα νερό
που κάπου θα τρέχεις
Καλημέρα δάσος
που κάπου θα τραγουδάς
Καλημέρα...
Καλημέρα τζιτζίκια, πεταλούδες, πουλιά,
καλημέρα.
Ένας πρωινός παρακαλεστής
σας στέλνει τα μάτια του
σ' ένα κατάμονο νησί,
μια θαλασσινή κούνια.

Κι είναι, ένα στοματάκι που σας αποζητά.
Είναι δυο μικρά χεράκια, κρεμασμένα
μια αγκαλίτσα δίχως κούκλα

Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό.
Ο πατέρας δεν έχει πάρα σίδερα.
Δεν έχει παρά βότσαλα... κι αγκάθια.

Ω τριανταφυλλάκι
και δάσος
και νερό...
κυλήστε το παραμύθι σας...
Κυλήστε το..
Κατά το Τρίκερι...
κυλήστε το.
Και φλυαρήστε γύρω στο κλουβί της
που μένει σιωπηλό.
Κι εκείνη, θα γελάσει.
Θα χτυπήσει τα χεράκια της
και θα γελάσει...
Γιατί δεν είναι ούτε πέντε χρονών...