Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας

Σημεῖο Ἀναγνωρίσεως, Κική Δημουλά

ἄγαλμα γυναίκας μέ δεμένα χέρια

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,

ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.

Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.

Θαρρεῖ κανείς πώς ἔχεις ἐλαφρά ἀνακαθήσει

νά θυμηθεῖς ἕνα ὡραῖο ὄνειρο πού εἶδες,

πώς παίρνεις φόρα νά τό ζήσεις.

Ἀπό κοντά ξεκαθαρίζει τό ὄνειρο:

δεμένα εἶναι πισθάγκωνα τά χέρια σου

μ' ἕνα σκοινί μαρμάρινο

κι ἡ στάση σου εἶναι ἡ θέλησή σου

κάτι νά σέ βοηθήσει νά ξεφύγεις

τήν ἀγωνία τοῦ αἰχμάλωτου.

Ἔτσι σέ παραγγείλανε στό γλύπτη:

αἰχμάλωτη.

Δέν μπορεῖς

οὔτε μιά βροχή νά ζυγίσεις στό χέρι σου,

οὔτε μιά ἐλαφριά μαργαρίτα.

Δεμένα εἶναι τά χέρια σου.

Καί δέν εἶν' τό μάρμαρο μόνο ὁ Ἄργος.

Ἄν κάτι πήγαινε ν' ἀλλάξει

στήν πορεία τῶν μαρμάρων,

ἄν ἄρχιζαν τ' ἀγάλματα ἀγῶνες

γιά ἐλευθερίες καί ἰσότητες,

ὅπως οἱ δοῦλοι,

οἱ νεκροί

καί τό αἴσθημά μας,

ἐσύ θά πορευόσουνα

μές στήν κοσμογονία τῶν μαρμάρων

μέ δεμένα πάλι τά χέρια, αἰχμάλωτη.

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,

ἐγώ σέ λέω γυναίκα ἀμέσως.

Ὄχι γιατί γυναίκα σέ παρέδωσε

στό μάρμαρο ὁ γλύπτης

κι ὑπόσχονται οἱ γοφοί σου

εὐγονία ἀγαλμάτων,

καλή σοδειά ἀκινησίας.

Γιά τά δεμένα χέρια σου, πού ἔχεις

ὅσους πολλούς αἰῶνες σέ γνωρίζω,

σέ λέω γυναίκα.

Σέ λέω γυναίκα

γιατ' εἶσ’ αἰχμάλωτη.

            (Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)