Νά
γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει
που την τελευταία λέξη δεν
την έχει ο θάνατος.
Οδυσσέας
Ελύτης
Κωστής
Παλαμάς
Ετοιμάζουμε
και τ’ άρθρα μας, καθώς συνθέτουμε και τα τραγούδια μας. Με τον έρωτα και με το
μεθύσι. Όπως από κάτου από το πιο ελεύτερο φτερούγιασμα του ποιητή, μπορεί να
κρύβεται η καλομετρημένη του κριτικού παρατήρηση, έτσι κι ένα άρθρο πεζογραφικά
δουλεμένο, και με όλη του τη δασκαλική μορφή, μπορεί να μην είναι ξένο προς
κάποια δημιουργική πνοή, και προς την Ποίηση να στέκει πολύ πιο κοντά κι απ’ όσο κανείς
υποψιάζεται. Πολλές φορές τυχαίνει να τα ζυγιάζουμε τα τραγούδια μας και να
τραγουδάμε τ’ άρθρα μας.
«Δρόμοι και σταθμοί της γλωσσικής ιδέας»,
1905. Άπαντα, ΣΤ΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1964]. 262.
Τέχνη
και τ’ όνειρο κι η ζωή και η ποίηση και η πράξη.
«Οι νεράιδες», 220. Βωμοί, 1915. Άπαντα, Ζ΄.
Μπίρης-Γκοβόστης, [1965]. 85.
Νίκος
Καρούζος
σημάδι
της αλήθειας ας υπάρχει του ποιήματος ο ήχος. Αυτό που ονομάζουμε χαρόντισσα ή
αλλιώς ποίηση.
Και
είναι να αναφωνείς: τι γυρεύεις μωρ’ ομορφούλα μου, εσύ μαργαρίτα, σε
τούτο το παλιοχώραφο;
Θάθελα
λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη/ που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα
βολέματά σας/ ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.
Χρείες
της ζωής, χρείες του κόσμου τα κελαηδήματα.
Και
ποτέ στ’ αλήθεια δε μάθαμε τι είναι τα ποιήματα/ είναι σπαράγματα, είναι ομοιώματα/
φενάκη/ φρεναπάτη/ φρενάρισμα ίσως/ ταραχώδη κύματα/ ειν’ εκδορές/, απλά
γδαρσίματα, είναι σκαψίματα/ είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα; Είναι γάζες,
επίδεσμοι;/Πολλά τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα/ εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
Καταφερτζήδες
του πνεύματος και των στίχων/ ευκλεώς στοιχηθείτε. Βάλτε δυναμίτη, δημιουργήστε
εκρήξεις, που να σκορπίσουν το χειρότερο θάνατο στα βολέματά μας. Ευλογία κυρίου
τα μυδράλια της ποίησης».
Θνητός
της ποίησης
ο λόγος/ νεκρώνει τα παρόντα γεγονότα για να τα πενθεί/ και αυτή η
νεκρότητα είναι η αθανασία.
Τα
ποιήματα
συμβαίνουν Και τις σκέψεις και πράγματα/ φτιάχνουμε ποιήματα- κουρδισμένα
παλιοπαίχνιδα/ καμωμένα για να φτερουγίσουν.
«Εκείνος
που γράφει ποιήματα
είναι ακριβώς εκείνος που περνά άφοβος από νεκροταφείο τη νύχτα»,
(Ν. Καρούζος)
Κική
Δημουλά
-Η ποίηση
βοηθάει όσο το κερί σ’ ένα σκοτεινό ξωκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους,
παρηγορεί αυτούς που την αγαπούν, γιατί βρίσκουν κομματάκια από σκισμένες
φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Αυτούς που πιστεύουν στη μαγεία της, τους βγάζει
από τα σώματά τους και τους σταθεροποιεί σε μια αιώρηση, ωφελεί κυρίως τη
γλώσσα που περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης τη μεταγγίζει με
σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά όσο ακριβώς χρειάζεται να
πιει η ουσία. Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα
ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.
Θ.
Αγγελόπουλος
«Η
ποίηση
είναι μια υγρασία που την έχουμε ανάγκη, γιατί διώχνει την ξηρότητα της
καθημερινότητας. Ποίηση δεν αρκεί να υπάρχει μόνο στο σινεμά, αλλά και στη ζωή.
Είναι ένα μονοπάτι που σε κάνει να αισθάνεσαι κάτι παραπάνω από αυτό που είσαι.
Σε πάει κάπου αλλού, όπου όλα παίρνουν μια μαγική διάσταση. Άρα σε βοηθάει να
ζήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου