Λευτέρης Γιαννίδης, Σ' ένα βαπόρι που φεύγει...

Να ’μουνα στη χρυσή σου τώρα πλώρη

και να κινούσα αντάμα σου, βαπόρι,

κάπου, για κάποιες χώρες, μακρινές,

που δεν έχω ποτέ μου εγώ γνωρίσει

κι έχει η ψυχή μονάχα νοσταλγήσει

κάποιες θολές του ονείρου μου στιγμές…

Ν’ αφήσω πια για πάντα αυτή την πόλη

που την πικρή ζωή σπατάλησα όλη

σε χίμαιρες και μάταιες προσμονές,

που ξεχασμένος χρόνια μοναχός μου

τις πιο μικρές δεν γνώρισα του κόσμου,

μήτε γνωστές, μήτ’ άγνωστες χαρές!

Σε πολιτείες να φτάνω μακρυσμένες,

μες σε φωτός πελάγη βυθισμένες,

σ’ όνειρο σα να ζουν παντοτινό,

που να με τριγυρνάνε ανθρώποι ξένοι

και να θαρρώ πως είν’ αγαπημένοι

γνώριμοι, ξεχασμένοι από καιρό.

Και να μου γαληνεύουν τις αισθήσεις

κάποιες ανατολές και κάποιες δύσεις

σ’ απόμακρους, χαμένους ουρανούς,

καινούρια πάντα ονείρατα να πλάθω

και δίχα να ζητώ πού πάω να μάθω

πάντ’ άγνωστους να νείρουμαι γιαλούς…

…Μα τώρ’ απ’ την πολύβουη παραλία

με τ’ άλλα αργοκινάς και φεύγεις πλοία

κάπου, γι’ άγνωστες χώρες, μακρινές,

και στην ψυχή μου νιώθω τη θλιμμένη

μια νοσταλγία σαν κύμα να πληθαίνει

για κάποιες που δεν γνώρισα χαρές…

από τα Κείμενα Κυπριακής Λογοτεχνίας, τόμος Β’