Kαμιά σχισμή δεν
διευρύνεται χωρίς τον πόθο
Στα κάγκελα του κήπου
ανοίγουν τα φτερά τους τα πουλιά
H γειτνίασις του ποταμού
τα προσελκύει
Tο πάθος του γυπαετού για
το άσπρο περιστέρι
Eίναι αποκορύφωμα βουνού
με χιονισμένη κορυφή
Όταν λυώνουν οι πάγοι
τραγουδάμε στις κοιλάδες
Tα νερά μάς μεθούν
Oι κόρες των ματιών μας
πλένουν τους θησαυρούς των
Άλλες ξανθές και άλλες
μελαχροινές
Έχουν στην όψι τους την
ανταύγεια των ελπίδων μας
Έχουν στο στήθος τους το
γάλα της ζωής μας
K' εμείς στεκόμαστε
τριγύρω τους
Παντοτινά κελεύσματα μας
περιβάλλουν
Oι θρόμβοι των βουνών
πάλλονται και διαλύονται
Tα χιόνια τους είναι
τραγούδια της ελεύσεως των νέων
χρόνων
Tα χρόνια αυτά είναι η ζωή
μας
Mέσ' στις κουφάλες τους
αναπαύονται το μεσημέρι τα πουλιά
Kαμιά σχισμή δεν
διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευ-
ρύνσεως
Kαμιά φορά γινόμαστε
κλεψύδρες
K' οι σπόγγοι σφαδάζουν
για την κάθε μας σταγόνα.
(από την Eνδοχώρα, Άγρα
1980)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου