Λορέντζος Μαβίλης

 Αμίλητα

Περιοδικό Γράμματα, Τόμος 2, αρ. 13 (1913)

Ποτάμι τρέχει η Αγάπη και όσο τρέχει

πληθαίνει και στ΄ ολόγλυκό της αίμα

δείχνει της ευτυχιάς το ουράνιο ψέμα

και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.

Μα μπροστά της χωρίς να το παντέχει

του πόνου η πικροθάλασσα στο βλέμμα

απλώνεται γεμάτη δάκρυα κ΄ αίμα,

και τα πάντα ρουφάει, τα πάντα βρέχει.

Χρυσομάννα, εμαράθηκαν τα φύλλα

και χειμώνας πλακώνει· σε θωράω

κατάματα με τρόμου ανατριχίλα.

Και σέναν΄ αλαφιάζεται το πράο

άρρωστο ανάβλεμμά σου, σα να ερώτα·

θα χαρούμε άλλην άνοιξη σαν πρώτα;

Angelica Farfalla

Στ΄ ακύμαντα της θάλασσας ατλάζια

ακροπατώντας η ψυχή, σα νάχει

μισοαπλωμένα τα φτερά, μονάχη

κινάει να βρει στην άπειρη, γαλάζια

μοναξιά, γιατρεμό για τα μαράζια

που τόσο την παθιάζουν, και σα λάχει

ν΄ αντικρύσει τ΄ ωριόπλουμο σελάχι

κι όλα τ΄ αστραφτερά χρυσά τσαπράζια

του Ήλιου, ορθοποδίζει ερωτεμένη

στης ασημοβολής το μονοπάτι,

που ίσια τη βγάνει στ΄ άσπιλα τεμένη

της ομορφιάς κ΄ εκεί, με την απάτη

πως θα πορεύεται αιώνια ιεροδούλα

στ΄ άγιο φως καίεται σαν πεταλουδούλα.

πηγή : https://el.wikisource.org