φύλλο εργασίας 1
φύλλο
εργασίας 2
1.
Ποια είναι τα συναισθήματα του ποιητή;
2.
Ο Ανδρέας Καραντώνης στις «Φυσιογνωμίες»
γράφει τούτο: «Ο Δροσίνης στους
στίχους αυτούς (Θα βραδυάζη) συνταίριασε μ’ έναν πολύ γραφικό τρόπο τις δύο
κύριες ροπές, της ιδιοσυγκρασίας του, την αγάπη στη φύση και την κλίση του προς
το ανέφελο ερωτικό ειδύλλιο. Να εντοπίσετε τα στοιχεία αυτά στο ποίημα.
3.
Τι συμβολίζει ο
χειμώνας στην τελευταία στροφή;
4.
Ακολουθούν
παράλληλα κείμενα. Να εντοπίσετε ομοιότητες και διαφορές
α) ως προς το
περιεχόμενο και β) ως προς τη μορφή.
Παράλληλα Κείμενα
Γεώργιος Δροσίνης, Το φτάσιμο
Θα βραδιάζει η μέρα, όταν θα φτάνομε
Στου χωριού τ’ αποσκιωμένα αλώνια·
Θα φανούν λευκά τα χωριατόσπιτα
Πίσω από των πεύκων τ’ ακροκλώνια.
Μακρινά θ’ ακούονται αρνιών βελάσματα·
Βραδινή καμπάνα θα σημαίνει·
Στη βρυσούλα βόδια θα ποτίζονται·
Θα καπνίζουν φούρνοι φλογισμένοι.
Θα βαθιανασαίνουμε στο διάβα μας
Μυρωδιά από στάχυα θερισμένα.
Θα μας ευχηθούν το «καλώς ήρθατε»
Χέρια από τον κάματο αργασμένα.
Από το κατώφλι αναμερίζοντας
Του καιρού τ’ αγκάθια και τα χόρτα,
Του κλειστού παλιόπυργου θ’ ανοίξομε
Τη βαριά τη σιδερένια πόρτα.
Κι όταν το λυχνάρι μας θ’ ανάψομε
Ταπεινό —την ώρα που νυχτώνει—
Τη χαρά θα νιώσομε πως είμαστε
Χωρισμένοι απ’ όλα: μόνοι, μόνοι.
[πηγή: Γεώργιος Δροσίνης, Θα βραδιάζει
(1915-1922), Ι.Ν. Σιδέρης, Αθήνα χ.χ., σ. 1-2]
Οδυσσέας
Ελύτης, Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, (απόσπασμα)
ΣΑΒΒΑΤΟ,
18
Ακόμη βρέχει. Αιωνίως φαίνεται θα βρέχει.
Κι αιωνίως θα κυκλοφορώ
με μιαν ομπρέλα ψάχνοντας για μια πολίχνη
ροζ γεμάτη ωραία υπαίθρια ζαχαροπλαστεία.
ΣΑΒΒΑΤΟ,
18β
Βάρος της τρυφεράδας τ’ ουρανού
μετά που εβρόντησε και ξεκινά ο σαλίγκαρος.
Κομμάτια σπίτια που επιπλέουν, μπαλκόνια με
μπροστά
το κοντάρι τους, ο αέρας.
Γεγονός είναι ο θάνατος που επίκειται
φορτωμένος κάτι ευτυχίες παλιές
κι εκείνη την πολύ γνωστή (που λευκάνθηκε
στις άγριες
ερημιές) απελπισία.
ΣΑΒΒΑΤΟ,
18γ
Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το νερό στις
πλάκες ώσπου, τέλος, γίνεται
πρόσωπο που μοιάζει και φέγγει απ’ όλη την
περασμένη μου ζωή.
(Οδ. Ελύτης, Ποίηση, Ίκαρος, Αθήνα, 2002,
σελ. 480-481)
Κ.
Π. Καβάφης, Βροχή
……………………………
έχει λιγνά δυο δέντρα
μικρό ένα περιβόλι.
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερόμπαίνοντας
σε κλωνάρια
όπου δεν έχουν μυστικά.
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό.
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια.
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα 'στησ' αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.
Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουμε χαρούμενα
μεσ' από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
|
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία
γιατί εκείνοι από
ένστικτον δεν αγαπούνε
διόλου βρεμένο χώμα και σκιές
Βροχή, βροχή – εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ' απ' τα πολλά
νερά του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ' αμάξια.
|
5.
Να γράψετε ένα
πεζό ή ποιητικό κείμενο με εικόνες της άνοιξης.
6.
Να ζωγραφίσετε
εικόνες του ποιήματος ή των παράλληλων κειμένων.
7.
Να
οπτικοποιήσετε το ποίημα (με power
point ή windows movie
maker).
8.
Να δημιουργήσετε
ένα ανθολόγιο με θέμα : Η βροχή στη λογοτεχνία.
Η ποιητική συλλογή «Θα βραδυάζει»
Το 1922 εκδίδει την συλλογή του «Θα
βραδυάζη». «Μικρά λυρικά κομμάτια – μικρά αριστουργήματα», γράφει ο Παλαμάς. Η
συλλογή «Θα βραδυάζη» είναι αντιπροσωπευτική της ποίησης του Δροσίνη. Έχει όλα
τα τυπικά γνωρίσματα της τέχνης του. Άψογο στίχο, μορφική εντέλεια, πλούσιο
στοχασμό, συγκίνηση, λυρισμό, απαλόφωνο πάθος.
Ο
Δροσίνης – εδώ – ξαναγυρίζει νοσταλγικά στα νεανικά του όνειρα και τους
ενθουσιασμούς, με νέα ποιητική πνοή. Ήρεμος, βαθυστόχαστος και συντροφευμένος
από την αγαπημένη ιδανική γυναίκα, ζει στο ειδυλλιακό κλασικό χωριό, με
φυσιολατρική διάθεση, τις χαρακτηριστικές ωραίες στιγμές της λιτής αγροτικής
ζωής, σε κάθε εποχή του έτους. Φθάνει ως το τέρμα, το θάνατο, και με
μυστικοπαθή συγκίνηση και αισιοδοξία τραγουδεί το προμήνυμα μιας άλλης νέας
ζωής:
Με
τα όνειρά μας αληθεμένα,
μ’ όλους τους πόθους σμιγμένους σ’ ένα,
με πίστη ασάλευτη στην ψυχή
και στου θανάτου το προσκεφάλι
ό,τι στο τέλος φοβούνται οι άλλοι
θα το χαιρόμαστε – σαν Αρχή.
μ’ όλους τους πόθους σμιγμένους σ’ ένα,
με πίστη ασάλευτη στην ψυχή
και στου θανάτου το προσκεφάλι
ό,τι στο τέλος φοβούνται οι άλλοι
θα το χαιρόμαστε – σαν Αρχή.
Καθένα
από τα ογδόντα τούτα ζωγραφικά και περιγραφικά τραγούδια της συλλογής είναι κι’
ένας ύμνος στην κάθε εξαίσια στιγμή των δύο ερωτευμένων, που χαίρονται την
αγάπη τους μέσα στην φύση, με τα υπέρλαμπρα στολίδια της και το αιθέριο φως,
που φωτίζει την ιερή μορφή της αγαπημένης γυναίκας. της αγνής, ιδανικής
αγαπημένης, όπως την ονειροπόλησε ο ποιητής. Πολύ χαρακτηριστικά ο Ανδρέας
Καραντώνης στις «Φυσιογνωμίες» γράφει τούτο:
«Ο Δροσίνης στους στίχους αυτούς (Θα βραδυάζη)
συνταίριασε μ’ έναν πολύ γραφικό τρόπο τις δύο κύριες ροπές, της ιδιοσυγκρασίας
του, την αγάπη στη φύση και την κλίση του προς το ανέφελο ερωτικό ειδύλλιο. Οι
δύο αυτές ροπές είναι από φυσικού του αλληλένδετες, γιατί δεν είναι δυνατόν να
νοηθεί ερωτικό ειδύλλιο, έξω από την ατμόσφαιρα της υπαίθρου. Αυτό το
αλληλένδετο των δύο ροπών, ωραία και υποβλητικά το ισορρόπησε ο Δροσίνης, γιατί
και οι δύο ροπές αποτέλεσαν τα συστατικά της ανθρώπινης και της ποιητικής του
ιδιοσυγκρασίας. Η ζωή, που τραγουδιέται στους στίχους αυτούς, είτε είναι
πραγματική εμπειρία, είτε ιδεατή σύνθεση στιγμών εμπειρίας, είτε και
ονειροπόληση λυρική, δείχνει την καλύτερη ποιητική πλευρά του Δροσίνη, το
ειδικό βάρος της ψυχής του».
δικτυογραφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου