Sabri Esat Siyavusgil, «Ο Κεράτιος ξυπνάει»

Ο επιβάτης που κινείται με ταχύτητα στα ρεύματα των νερών του Βοσπόρου, καταμεσής της βρομιάς, του καπνού, του θορύβου μιας μεγάλης πόλης, αισθάνεται ότι ακόμη και ανάμεσα στο πλήθος, στην ιστορία, στα κτίρια, μπορεί να μένει μόνος και να είναι ανεξάρτητος.

Ορχάν Παμούκ, Ιστανμπούλ. Πόλη και αναμνήσεις.

Αργά αργά σέρνει το βάθος του ο Κεράτιος κόλπος

Σαν μαύρα ψάρια περασμένα σ’ ένα σκοινί

Οι μικρές φορτηγίδες ξυπνούν απ’ τον φόβο της πίσσας.

Πλησιάζει στο ακρογιάλι ένα συνεργείο:

Μια ατμάκατος στολισμένη με τα πρώτα σημάδια της

Σαν καυχησιάρης κόκορας βολτάρει στα νερά.

Χαρά

Σημαδεύει την προκυμαία με ατέλειωτα κύματα

Έξω με το φως ενός ξεχασμένου φαναριού

Σαράντα καλώδια δεμένα στις κολώνες.

Η μέρα, μεγαλώνει μ’ ένα σκοινί που σέρνει η φορτηγίδα

Αθώρητα έντομα τσιμπούν με μανία

Στα βρεμμένα παλαμάρια κουρνιάζουν τα πουλιά.

Sabri Esat Siyavusgil, «Ο Κεράτιος ξυπνάει», στο Τούρκοι ποιητές υμνούν την Κωνσταντινούπολη, Θωμάς Κοροβίνης (εισ. – μτφ. – ανθολ.), Οδός Πανός, 2000, σ. 56.

πηγή : http://www.greek-language.gr/Resources/literature/education/urban/browse.html?urb=20#prettyPhoto