Είπα
την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι
στα
χαράματα
στους
δρόμους
στην
Αθήνα.
Τότε
που ο αέρας έδενε τα σύννεφα
σαν
πεταλούδα έχασα το χνούδι.
Τώρα
δεν έχω δρόμους ουράνιους
φεύγοντας
απ’ τη θύμηση το θάνατο μαγεύω
είν’
ο κόσμος ενάντιος
είν’
ο Ιησούς
τριήμερος
ολοένα σκάβει την Ιστορία
δίχως
φωνή
δίχως
αγγέλους.
Είναι
μόνος ωσάν χρωματιστό πουλί
αιωρούμενος
απάνω στα νερά της κακίας
χορηγός
των ψιχίων
ωραίος
φίλος των δύο Λάζαρων —
έδωσε
τον ένα στην πείνα
έδωσε
τον άλλο στην ανάσταση.
Κ’
εγώ γράφοντας αγγίζω τα’ αστέρια
θνητός
εναγκαλίζομαι
την εσπέρα
θνητός
και
μέσ’ στη νύχτα κλαίω.
Χαίρετε
σεις αηδόνια του καλού
με
διώχνουν τα χαράματα δεν έμεινε αγάπη
τ’
άνθη της λησμονιάς —
είπα
την ψυχή μου με μαύρο ψωμί και μέλι.
Τα
ποιήματα Α΄ (1961-1978), Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, Σσ.105, Πρώτη Έκδοση
Έργου, 1962
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου