Θουκυδίδης, Βιβλίο 3. Κεφ. 76 – 77

Μετάφραση

[76] Κι ενώ η διαμάχη βρισκόταν την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα σ’ αυτό το σημείο, μετά τη μεταφορά των ανδρών στο νησί, φτάνουν τα πλοία των Πελοποννησίων από την Κυλλήνη πενήντα τρία (στον αριθμό) που ήταν αγκυροβολημένα μετά το θαλάσσιο ταξίδι από την Ιωνία ˙ αρχηγός τους ήταν ο Αλκίδας, ο οποίος ήταν και πρωτύτερα και ο Βρασίδας ταξίδευε ως σύμβουλός του. Κι αφού αγκυροβόλησαν στα Σύβοτα που είναι λιμάνι στην απέναντι στεριά, μόλις ξημέρωσε έπλεαν εναντίον της Κέρκυρας.

[77.1.] Εκείνοι (οι δημοκρατικοί) εξαιτίας της μεγάλης ταραχής και επειδή φοβούνταν και όσα συνέβαιναν στην πόλη και την ναυτική επίθεση, ετοίμαζαν ταυτόχρονα εξήντα πλοία και αυτά που επανδρώνονταν κάθε φορά τα έστελναν εναντίον των εχθρών, αν και οι Αθηναίοι τους προέτρεπαν να τους αφήσουν να εκπλεύσουν πρώτα και ύστερα να ακολουθήσουν εκείνοι με όλα τα πλοία μαζί.

[77.2.] Όταν τα πλοία  τους βρίσκονταν διασκορπισμένα εδώ κι εκεί κοντά στους εχθρούς, δύο (πλοία) αμέσως αυτομόλησαν, ενώ σε άλλα τα πληρώματα συγκρούονταν μεταξύ τους και δεν υπήρχε καμία τάξη σ’ αυτά που συνέβαιναν.

[77.3.] Οι Πελοποννήσιοι μόλις είδαν την αναταραχή, παρατάχθηκαν με είκοσι πλοία κατά των Κερκυραίων, ενώ με τα υπόλοιπα δώδεκα πλοία εναντίον των Αθηναίων, από τα οποία δύο ήταν η Σαλαμινία και η Πάραλος.

 φύλλο εργασίας

 ερμηνευτικές ερωτήσεις

1.       Πότε κατέφθασαν τα πελοποννησιακά πλοία στην Κέρκυρα;

2.      Ποια ήταν η ναυτική επιχείρηση στην οποία έλαβαν μέρος οι Πελοποννήσιοι στην Ιωνία;

3.      Γιατί βρίσκονταν στην Κυλλήνη τα πελοποννησιακά πλοία;

4.      Ποια σημασία θα είχε για το μέλλον η παρέμβαση των Πελοποννησίων στην εμφύλια διαμάχη των Κερκυραίων;

5.      Ποια ήταν η ψυχολογική κατάσταση των Κερκυραίων, μόλις είδαν τον πελοποννησιακό στόλο να καταφθάνει στο νησί τους; Πώς δικαιολογείται; (να λάβετε υπόψη σας τη φράση «ἅμα ἕῳ ἐπέπλεον τῇ Κερκύρᾳ»

6.      Ποια ήταν τα σφάλματα πολεμικής τακτικής των Κερκυραίων; Δικαιολογούνται; Ποια είναι τα συμπεράσματά σας;

7.      Ποιοι επάνδρωναν τα πλοία των Κερκυραίων και πόσο σημαντικό ήταν αυτό για την εξέλιξη;

 γραμματικές ερωτήσεις

1.       Τῆς στάσεως, τῶν ἀνδρῶν, τὴν νῆσον, τὸν ἐπίπλουν, σφᾶς, πάσαις, οἱ ἐμπλέοντες, οὐδεὶς, Ἰδόντες, ὧν : να γραφούν οι πλάγιες πτώσεις και των δύο αριθμών.

2.      ἐπέπλει : να κλιθεί η οριστική ενεστώτα και παρατατικού, να γραφεί το απαρέμφατο και οι μετοχές του ενεστώτα.

3.      ἐπέπλεον, παρεσκευάζοντο, ἐξέπεμπον : να γίνει χρονική αντικατάσταση.

Δίσεκτο έτος

«Κι εμπήκε χρόνος δίσεκτος και μήνες οργισμένοι

κι έπεσε το θανατικό κι οι εννιά αδερφοί πεθάναν»

«Του νεκρού αδερφού», δημοτικό τραγούδι

Δίσεκτο ονομάζεται ένα έτος το οποίο προσμετράται μια παραπάνω ημέρα, με σκοπό τη διόρθωση σφαλμάτων που προκαλούνται από τον μη ακριβή υπολογισμό της διάρκειας της ημέρας, πλήρους περιστροφής της Γης, στην μέτρηση του ηλιακού έτους.

Για παράδειγμα, με το σύστημα μέτρησης του χρόνου που χρησιμοποιείται σήμερα στον Δυτικό κόσμο (Γρηγοριανό ημερολόγιο), κάθε έτος διαρκεί περίπου έξι ώρες παραπάνω από 365 ημέρες, δηλαδή 1/4 της ημέρας, με αποτέλεσμα κάθε τέσσερα έτη να δημιουργείται σφάλμα της τάξεως της μίας πλήρους ημέρας. Έτσι, στο ίδιο σύστημα έχει καθιερωθεί να προστίθεται μία ημέρα στο έτος ανά τέσσερα χρόνια (εκτός από τα έτη που διαιρούνται με το εκατό αλλά όχι και με το τετρακόσια και εκτός από τα έτη που διαιρούνται και με το εκατό και με το τέσσερις χιλιάδες), ώστε το σφάλμα των έξι ωρών να “απορροφάται”

Για να προσδιορίσουμε αν ένα έτος είναι δίσεκτο εφαρμόζουμε τα εξής:

Ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 4. Αν είναι μηδέν ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 100. Αν αυτό το υπόλοιπο είναι διαφορετικό του μηδενός τότε το έτος είναι δίσεκτο.

Αν από τον έλεγχο 1 δεν προκύψει ότι το έτος είναι δίσεκτο ελέγχουμε το υπόλοιπο της ακέραιας διαίρεσης του έτους με το 400. Αν είναι μηδέν τότε το έτος είναι δίσεκτο, άσχετα από το αποτέλεσμα του ελέγχου 1.

Η ημέρα που προστίθεται στο έτος κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο είναι η 29η Φεβρουαρίου. Τα επόμενα δίσεκτα έτη είναι: 2020, 2024, 2028, 2032, 2036, 2040, 2044, 2048, 2052, 2056, 2060, 2064, 2068, 2072, 2076, 2080, 2084, 2088, 2092, 2096, 2104 κλπ .

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, κάθε τέσσερα έτη έχουμε μία ημέρα επιπλέον, την οποία προσθέσαμε στον μήνα Φεβρουάριο. Το έτος με τις 366 μέρες λέγεται δίσεκτο. Παλαιότερα ο λαός δεν γνώριζε την εξήγηση αυτή, και επειδή είχε τάση να προικίζει με υπερφυσικές ιδιότητες οτιδήποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει, έπλαθε διάφορους μύθους και δοξασίες γύρω από τη «δίσεκτη χρονιά».

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CF%83%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%BF_%CE%AD%CF%84%CE%BF%CF%82

«Γιατ᾿ ἦλθαν χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια,

νὰ ψήνονται στὴν ἀγορὰ καὶ τ᾿ ἄγουρα πεπόνια…»

Γεώργιος Σουρής

Τα υπερρεαλιστικά ποιήματα του α1

Οι μαθητές  δημιούργησαν ποιήματα υπερρεαλιστικά με αφορμή λέξεις από το ποίημα 

του Ελύτη «Πίνοντας ήλιο κορινθιακό». Απολαύστε τη δουλειά τους!

Αν και Φεβρουάριος, άνθισε έρωτας…

Vladmir Kush “Diary of Discoveries” - Surrealism

Κι ίσως δεν ήταν γραφτό

Νάσια Α., Έφη Α.

Κι ίσως δεν ήταν γραφτό

να δρασκελίσω τα σύννεφα

Πάντα ήθελα να σημαδεύω με την καρδιά

και με έκαναν να σημαδεύω με τον νου.

Πίνω γνώσεις και πληροφορίες

πλέον μόνο μηχανικά

Μήπως πρέπει να σκίσω τη συνήθεια;

Κι ίσως να ξεκινήσω να διαβάζω

τους ανθρώπους κι όχι γι’ αυτούς

Πάντα ήθελα να διαβάζω θάλασσες

και να δρασκελίζω ηπείρους.

Κι ίσως δεν ήταν γραφτό

Μήπως πρέπει να σκίσω τα συναισθήματα;

This painting by Vladimir Kush captures the essence of desire evident in Surrealist art

Μέσα σ’ ένα χάδι σκίζω τα σύννεφα

Υακίνθη Β., Βασιλική Κ., Δημήτρης Αν., Γιώργος Κ.

Μέσα σ’ ένα χάδι σκίζω τα σύννεφα

πίνω άνεμο το άρωμά σου.

Σημαδεύω τα άστρα με δυο φιλιά σου

Διαβάζω ουρανούς στο σώμα σου

και στην προσπάθεια να σε βρω δρασκελίζω θάλασσες.

Δρασκελίζοντας βουνά για να σε βρω

σκίζω τις σταγόνες της βροχής

Σημαδεύω ελπίδες για να είμαστε μαζί

Διαβάζω όνειρα για εμάς

Πίνω το Βόσπορο αφού δε μ’ αγαπάς 

“Key of Passion” by Vladimir Kush

Πίνω δυο φεγγάρια

Έλενα Δ., Σοφία Β., Βάσω Κ., Κλάιντι Κ.

Πίνω δυο φεγγάρια

για να ξεχάσω τα μάτια σου

Δρασκελίζω το διάστημα

για να έρθω κοντά σου

Σημάδεψες την καρδιά

με τα γαλάζια μάτια σου

Διάβασες τον έρωτα στα σχισμένα όνειρά μου

Αδυσώπητη η μοίρα

αφού είσαι μακριά μου

Κοιτάζω τα ουράνια

σκέφτομαι τα φιλιά σου

by Vladimir Kush

Δρασκελίζω τη θάλασσα

Μαρία Κ.

Δρασκελίζω τη θάλασσα

για να φτάσω κοντά του

για να διαβάσω τα μάτια του

Και το μόνο που εύχομαι

είναι να σημαδέψω τη ζωή του

και να σκίσω την καρδιά του

Και μετά θα επιστρέψω μονάχη

έχοντας πιει τη θάλασσα

έχοντας γίνει το όνειρο στάχτη.

by Vladimir Kush

Διαβάζω τα χείλη

Ελένη Γ., Γιώργος Κ.

Διαβάζω τα χείλη πίνοντας διάστημα

καθώς έσκισα τη θάλασσα

δρασκέλισα έναν έρωτα σημαδεύοντας την καρδιά σου

by Vladimir Kush

Μπράβο, παιδιά μου!!!

Διαδραστικός λογοτεχνικός περίπατος στη Θεσσαλονίκη

Φοιτητές του ΑΠΘ συνδέουν ηλεκτρονικά λήμματα με τον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης

Οι φοιτητές του ΑΠΘ γράφουν λήμματα στην Wikipedia, για τους λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης και συνδέουν τα έργα τους με σημεία ιστορικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος της πόλης με την επικόλληση QR codes.

Το Γεντί Κουλέ, η Μητροπόλεως (πρώην Ρούζβλετ), το Πειραματικό Σχολείο ΑΠΘ, η Χρυσοστόμου Σμύρνης, η Φυσικομαθηματική ΑΠΘ, η Καμάρα, η Αρετσού, η Κατούνη και πολλά άλλα σημεία της πόλης που αναφέρονται σε μυθιστορήματα και ποιήματα και σχετίζονται με τη ζωή ποιητών και συγγραφέων της Θεσσαλονίκης, συνθέτουν ένα λογοτεχνικό περίπατο που συνδέει τον πολιτιστικό με τον αστικό ιστό.

διαβάστε περισσότερα

https://www.auth.gr/it/node/19644

See full screen

Αλφόνς ντε Λαμαρτίν

Ο Αλφόνς ντε Λαμαρτίν (Alphonse Marie Louis de Prat de Lamartine) ήταν Γάλλος ρομαντικός ποιητής, επίσης μυθιστοριογράφος, ιστοριογράφος και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1790, ο πατέρας του ήταν αριστοκράτης ο οποίος μάλιστα είχε φυλακιστεί κατά την γαλλική επανάσταση. Ο μικρός Αλφόνς έμαθε τα πρώτα γράμματα από την μητέρα του, μετά φοίτησε σε ένα θρησκευτικό κολλέγιο. Από μικρός είχε ζωηρή φαντασία και μια έντονα συναισθηματική και ρομαντική φύση. Το 1811-1812 ταξίδεψε στην Ιταλία για λόγους υγείας, εκεί ερωτεύτηκε μια φτωχή κοπέλα σε ένα ψαροχώρι την οποία αργότερα απαθανάτισε στο μυθιστόρημά του Γκρατσιέλλα. Το 1816, κατά την διάρκεια των διακοπών στις όχθες της λίμνης Μπουρζέ, σχετίστηκε με μία γυναίκα παντρεμένη και βαριά άρρωστη, όταν εκείνη πέθανε, έγραψε το ποίημα «Λίμνη» το οποίο συμπεριλήφθηκε στην συλλογή του «Ποιητικοί ρεμβασμοί». Η συλλογή αυτή, με την οποία έγινε διάσημος, εκδόθηκε το 1820 δίνοντας μια νέα πνοή στην ρομαντική ποίηση, προσφέροντας της μια πιο τρυφερή και μουσική διάσταση. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε μια πλούσια Aγγλίδα και μπήκε στο διπλωματικό σώμα.

Το 1824 διορίστηκε γραμματέας της γαλλικής πρεσβείας στην Φλωρεντία και το 1829 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Το 1833 εκλέχτηκε βουλευτής, το 1834 ταξίδεψε σε Ελλάδα, στην Τουρκία, στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο, σε αυτή την περιοδεία αρρώστησε και πέθανε η δεκάχρονη κόρη του. Το 1848 έγινε για μερικές εβδομάδες πρόεδρος της γαλλικής κυβέρνησης. Παρότι γόνος αριστοκρατικής οικογένειας ο Λαμαρτίν είχε δημοκρατικές ιδέες και τάχθηκε με την εργατική τάξη αναγνωρίζοντας πως βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Συμμετείχε στην επανάσταση του 1848 και πήρε μέρος στη δημοκρατική κυβέρνηση, μετά την ανακήρυξη της δεύτερης αυτοκρατορίας το 1851 απομακρύνθηκε από την πολιτική. Ο Λαμαρτίν ζούσε πολυδάπανα και ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος, σπατάλησε τη μεγάλη του περιουσία και την περιουσία της γυναίκας του, εκχώρησε και τα ποσοστά από τις εκδόσεις των έργων του και για πρώτη φορά στην ζωή του, το 1856, αντιμετώπισε πρόβλημα επιβίωσης. Τα τελευταία του χρόνια συνεργαζόταν με εφημερίδες και περιοδικά κι έγραφε κατά παραγγελία για να ζήσει. Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 1869.

πηγή : http://hallofpeople.com/gr/bio/Lamartine.php#.VtIsQ_mLSHs

"Η λίμνη"

Μετάφραση : Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Πάντα λοιπὸν θὰ τρέχωμε πρὸς ἄγνωστο ἀκρογιάλι,

θὰ καταποντιζώμεθα στοῦ τάφου τὴ νυχτιά,

χωρὶς ποτ' ἕνα ἀπάνεμο μὲς στὴν ἀνεμοζάλη,

οὔτ' ἕνα καταφύγιο στὴ βαρυχειμωνιά!

Κύτταξε, λίμνη, κύτταξε! Δὲν ἔκλεισ' ἕνας χρόνος

πὤπαιζε μὲ τὸ κῦμά σου χαρούμενη, τρελλή,

καὶ τώρα, τώρα ὁ δύστυχος, κάθομαι, λίμνη, μόνος

στὴν πέτρα ἐδ' ὅπου πάντοτε μᾶς ἔβλεπες μαζί.

Καθὼς καὶ τώρα ἐμούγκριζες καὶ τότε ἀγριεμμένη

κ' ἐξέσχιζες τὰ στήθη σου στοῦ βράχου τὰ πλευρά,

ἀνήσυχη ἐπαράδερνες στὴν ἄκρη θυμωμένη

κ' ἐρράντιζες τὰ πόδια της μὲ τὸν ἀφρὸ συχνά.

Θυμᾶσαι, λίμνη, μόνοι μας μιὰ νύχτα ἐγὼ κ' ἐκείνη

ἐλάμναμε ἄφωνοι οἱ φτωχοὶ στὰ κρύα σου νερά,

τ' ἀγέρι δὲν ἀνάσαινε, εἶχες καὶ σὺ γαλήνη,

στὸν ὕπνο σου δὲν ἄκουες παρὰ τὰ δυὸ κουπιά.

Μὲ μιᾶς τραγοῦδι οὐράνιο, πρωτάκουστο, δροσᾶτο

τὸ γέρο τὸν ἀντίλαλο τριγύρω μας ξυπνᾷ.

Ἔμειν' εὐθὺς παράλυτο τὸ κῦμα σου τὸ ἀφρᾶτο

καὶ τέτοια λόγια ἀκούστηκαν, θυμᾶσαι; ἁρμονικά·

«Δίπλωσε, Χρόνε, δίπλωσε τ' ἀκούραστα φτερά σου

ὥραις γλυκαῖς, μὴν τρέχετε, σταθῆτε μιὰ στιγμή,

καὶ σὺ μὴ φεύγῃς, νύχτα μου, μὲ τὴν ἀστροφεγγιά μου,

τώρα, ποὺ ζευγαρώσαμε, εἶν' εὔμορφη ἡ ζωή.

«Τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὰ βάσανα, τὴν ἐρημιά, τὴ φτώχεια

θέλουν νὰ φύγουν ἄμετροι· γι' αὐτοὺς γοργὰ γοργά,

Χρόνε μου, πέτα κι' ἄφησε στοῦ ἔρωτα τὰ βρόχια

τὰ δυό μας νὰ χορτάσουμε τόσο γλυκειὰ σκλαβιά.

«Τοῦ κάκου! Ἡ ὥραις φεύγουνε. Κἀνεὶς δὲ μὲ προσμένει...

Κἀνεὶς δὲ μ' ἀκουρμαίνεται... Ἡ νύχτα εἶναι σκληρή...

Ἀχνίζουν τ' ἄσπρα, χάνονται... Κρυφὰ κρυφὰ προβαίνει

τἄσπλαχνο γλυκοχάραμα... Λυπήσου μας, αὐγή!...

«Τοῦ κάκου! Ὅλα ξεγέλασμα, εἶν' ὄνειρα καὶ πλάνη,

ζωή μας εἶν' ἡ ἀγάπη μας καὶ μοναχή χαρά,

ἂς μὴ ζητοῦμε ἀνύπαρκτο στὸν κόσμο ἄλο λιμάνι,

τοῦ χρόνου ἡ ἄγρια θάλασσα δὲν ἔχει ἀκρογιαλιά.

«Χρόνε ζηλιάρη, δύστυοπε! Πέ μου, γιατὶ νὰ σβυώνται,

σἄν ἀστραπὴ νὰ φεύγουνε ἡ ὥραις τῆς χαρᾶς,

καθὼς πετοῦν καὶ φεύγουνε χωρὶς νὰ λησμονιῶνται

κ' ἡ μαύραις, κ' ἡ ὁλόπικραις στιγμαῖς τῆς συμφορᾶς;

«Ἀπ' τὴ βαθειὰ τὴν ἄβυσσον, ὁποῦ μᾶς καταπίνει,

ἀπ' τὴν αἰωνιότητα, ὁπο μᾶς πλημμυρεῖ,

τίποτε, Χρόνε, τίποτε στὸ φῶς δὲν ἀναδίνει,

δὲν ξεφυτρώνει τίποτε... ὅλα τὰ τρῶς ἐσύ.

«Λοιπόν, ἀπ' ὅσα ἐχάρηκα δὲ θ' ἀπομείνῃ τρίμμα,

δὲν θὰ ν' ἀφήσω τίποτα σ' αὐτὴν τὴ μαύρη γῆ!

Ἀπ' τὸ γοργό μας πέρασμα δὲν εἶναι τὰχα κρῖμα

νὰ μὴ σωθῇ ἕνα πάτημα, ὦ Χρόνε ἀδικητή;...»

Ὦ λίμνη, ὦ βράχοι μου ἄφωνοι, ὦ σεῖς, σπηλιαῖς καὶ δάση,

ποὺ βλέπετε τὸν πόνο μου, μιὰ χάρι σᾶς ζητῶ·

ἐσεῖς, ὁποῦ δὲ σκιάζεσθε κανεὶς νὰ σᾶς χαλάσῃ,

ποτὲ μὴ μᾶς ξεχάσετε, στὸ μνῆμ' ἂν πάω κ' ἐγώ.

Κι' ὅταν σὲ δέρνῃ ὁ σίφουνας, κι' ὅταν βαθειὰ κοιμᾶσαι,

ὦ λίμνη μου ἀφροστέφανη, νὰ μὴ μᾶς λησμονῇς.

Ἐσ' εἶδες τὴν ἀγάπη μας καὶ μόνη ἐσὺ θυμᾶσαι

πῶς ἄναφταν τὰ στήθη μας, καὶ θὰ μᾶς συμπονῇς.

Θέλω τὰ πεῦκα, τὰ ἔλατα, οἱ βράχοι, ἡ ρεματιά σου,

τ' ἀφροῦ σου τὸ μουρμοῦρισμα, τ' ἀντίλαλου ἡ φωνή,

τὰ δροσερά σου σύγνεφα, τ' ἀγέρι, ἡ καταχνιά σου,

ἡ βρύσι, ὁ καλαμιῶνάς σου, τὸ χόρτο, τὸ πουλί,

τ' ἄστρο τ' ἀσημομέτωπο, ἡ μυρωδιά, ποὺ χύνει

τὸ γαλανὸ τὸ κῦμά σου, ὦ λίμνη μου γλυκειά,

ὅ,τι στὴν πλάσι ἔχει αἴσθησι, πνοή, νοημοσύνη,

ὅλα νὰ λένε: «Ἀγάπησαν, τὰ μαῦρα, φλογερά!»