Παγκόσμια ημέρα για το Θέατρο στην Εκπαίδευση 27 Νοεμβρίου

Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου,

όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία.

Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο.

Κάρολος Κουν

"...Το Θέατρο στην Εκπαίδευση σύμφωνα με έρευνες πολλών σπουδαίων ερευνητών αποτελεί  ένα μοναδικό μέσον έκφρασης, επικοινωνίας, αλληλεπίδρασης, ανάπτυξης στάσεων  ζωής, καλλιέργειας  αντιλήψεων,  επίλυσης  ρεαλιστικών  και  φανταστικών  ή  υποθετικών  προβλημάτων,  διαχείρισης  συγκρούσεων,  ανάπτυξης  ιδανικών,  ονείρων,  λογικών  σχεδιασμών,  κατάκτησης  γνωστικών  πεδίων  συγχρονικά  και  διαχρονικά,  κατανόησης  εννοιών  και  συλλογισμών,  αλλά  και  εμβάθυνσης  στον  εαυτό,  τον  άλλον,  τα  πλέγματα  σχέσεων και συνθηκών, από τη διάγνωση μέχρι και τη θεραπεία. Και πέρα από αυτά επειδή  η Δραματική Τέχνη  στην Εκπαίδευση  στηρίζεται  στη  βιωματικότητα,  στη  δημιουργικότητα  και  στη  συνεργατική  ομαδικότητα, μαζί με  τις ανεξίτηλες εγγραφές  της γνώσης  στο  σώμα  μέσω του συναισθήματος, αποφέρει τη χαρά και την απόλαυση σε κάθε παλλόμενο είναι.  

Το  Θέατρο  στην  Εκπαίδευση  ενσκήπτει  στα  μικρά  και  στα  μεγάλα  του  κόσμου,  μας  προβάλει  τη  ζωή,  μας  ασκεί  σε  αυτήν,  μας  ευαισθητοποιεί  ως  προς  το  συναίσθημα,  τη  γλώσσα,  τον πολιτισμό,  τα δικαιώματα και αναζητά  τη δική μας λύση στα πράγματα, ενώ  εμείς  γινόμαστε  συστημικοί  –  τραγικοί  ‐    δυναμικοί  ήρωες.  Παίζοντας  τη  ζωή  μας  συγχρόνως  καλούμεθα  να  την  ανατρέψουμε  για  να  μπορέσουμε  να  τη  ζήσουμε. Μεταμορφώνουμε τον εαυτόν μας και τον κόσμο για να γίνουμε όλοι καλύτεροι.

Χρειαζόμαστε  ο  ένας  τον  άλλον,  για  μια  ζωή  χρωμάτων,  ελπίδας,  πλησιάσματος,  στόχων, ιδανικών, αγώνων, σε συνύπαρξη του εγώ με το εσύ, χωρίς προκαταλήψεις, με σεβασμό, με  διαπολιτισμική στάση, με δικαιοσύνη και κοινή ανέλιξη προς το ευ ζην."

Άλκηστις Κοντογιάννη 

Καθηγήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

πηγή : http://theatroedu.gr/

Οράτιος, Ωδές

Carpe diem!

Βιβλίο Α’, ΩΔΗ 11

Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις

ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή

τη δική μου και τη δική σου·

και μη ζητάς τ' άστρα μελετώντας να τό βρεις.

Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή

σ' ό,τι συμβεί!

Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας

ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό,

που σπάει το κύμα το τυρρηνικό στ' αντικρινά τα βράχια,

δείξε τη φρονιμάδα σου,

στράγγιζε τα κρασιά σου·

κι αφού η ζωή είναι λίγη,

κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.

Όσο μιλάμε, θα 'χει πετάξει πια ο χρόνος.

Άδραξε τη μέρα (Απόλαυσε το σήμερα)

και δείξε -όσο το δυνατόν-

λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.

(Μτφ Μίμης Λουκάτος, Από το περιοδικό ΝΕΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, Τεύχος 181, 1 Ιουλίου 1934)

Horace, portrayed by Giacomo Di Chirico

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ (ΒΙΒΛΙΟ 1, ΩΔΗ 31)

Σαν τι προσμένει από σε ο ποιητής, Απόλλωνα;

Ποια τάχα χάρη σου ζητά, καθώς απ το κροντήρι

Χύνοντας νιόβγαλτο κρασί κάνει σπονδή σε σένα;

Όχι, δεν σου ζητάει αυτός τα πλούσια βοσκοτόπια

Της Σαρδηνίας κι ούτε βοδιών κοπάδια της Καλαβρίας

Ούτε χρυσάφι λαχταράει από τις Ινδίες και φίλντισι

Ή τους αγρούς που απαλά με τα νερά του

Το ήσυχο ποτάμι ο Λίρης γλείφοντας ποτίζει.

Άλλοι ας κλαδεύουν και ας τρυγούν

της Καμπανίας τ’ αμπέλια που η τύχη τους εδώρισε.

Κι ο έμπορος ο πλούσιος ας πίνει

Από τα χρυσά κύπελλα γλυκό κρασί

Που απέκτησε εδώ κομίζοντας εκλεχτή πραμάτεια

Απ τη Συρία. Θα ήταν αλήθεια αγαπημένος των Θεών,

Αφού τρεις και τέσσερις φορές τον χρόνο εδιάβη

Ατιμώρητα και ανέβλαβα το πέλαγος το Ατλαντικό.

Τίποτε δεν ζητώ από αυτά. Μένα με θρέφουν

Λίγες ελιές, ραδίκια από το βουνό κι οι ταπεινές μολόχες.

Γιε της Λητώς, άμποτε να μου χαρίζεις υγεία και καθάριο νου

Να χαίρομαι όσα έχω, σε άθλια να μην πέσω γηρατειά

Κι ας μου είναι πάντα βολετό να κρούω την κιθάρα.

(Από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ τεύχος 1695, 15/2/1998, ΜΤΦ Π. Χ. ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ)

πηγή : http://hallofpeople.com/gr/bio/Oratios.php#.WDpbANWLSHs

 "Κάθε γνώση που προστίθεται

είναι προσθήκη στην ανθρώπινη δύναμη. "

Μανόλης Αναγνωστάκης, Στο παιδί μου

Μανόλης Αναγνωστάκης, Στο παιδί μου from gina zaza

Νικηφόρος Βρεττάκος, Τα μάτια της Μαργαρίτας

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.

Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.

Βρήκα τ’ αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους

τις δύσες με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα

ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τους γελαστούς μου φίλους

που μου τους σκέπασεν η γης, η χλόη, το χιόνι, η νύχτα.

Τα λόγια που θα μου ’λεγαν βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα τους μελαγχολικούς γήλοφους της πατρίδας μας

να στέκονται μες στη σιωπή σα ν’ ακούσανε τη φωνή μου.

Έρχομαι! ως να τους φώναζα, «έρχομαι» να κουνάνε

τις ταπεινές τους κουμαριές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον πόλεμο τελειωμένο.

Πουλάκια και ήλιος στα κλαδιά! Το παιδικό μου σύμπαν

με τις χρυσές του ζωγραφιές, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Όσους σταυρούς δεν έμπηξαν στη γης μετά τις μάχες,

χιλιάδες, σ’ έναν κόκκινο κάμπο από παπαρούνες,

μακριές σειρές, ανώνυμους σταυρούς, πάνω και κάτω,

τους σταυρούς όλων των εθνών, βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τις νύχτες να κυλάνε

μεγάλους ποταμούς σιωπής, όπως στα έξι μου χρόνια.

Της θλίψης την αστροφεγγιά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα μέσα στα μάτια σου τον κόσμο να με θυμάται

κι όλα όσα αντίκρυσα παιδί να με φωνάζουν με τ’ όνομά μου.

Της δικαιοσύνης η σκηνή∙ την καλοσύνη που έγνεφε

να πλησιάσουν τα βουνά βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Βρήκα την αιωνιότητα του ήλιου ανανεωμένη.

Τη χλόη να φέγγει των αρνιών τα πόδια. Την αυγή

να βάφει το άσπρο τους μαλλί. Στ’ άσπρα σαν την ειρήνη

ντυμένη τη μητέρα μου βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, όπως η «καληνύχτα»

κ’ η «καλημέρα», όπως το φως στα τζάμια την αυγή,

αν ήτανε όλα εδώ πιο απλά, τότε, σ’ αυτόν τον κόσμο,

θε να ’χαμε ένα απέραντο σπίτι. Θε να ’μαστε άγγελοι.

Το αιώνιο μου παράπονο βρήκα μέσα στα μάτια σου.

Αύριο, όταν φύγεις, άνοιξε τα μάτια σου να ιδεί,

να ξέρει ο ήλιος, ο Θεός να ιδεί, όσα με γνώρισαν

όλα να ιδούν στα μάτια σου. Σου αφήνω αυτό που είμαι

να ιδούν ότι έμεινα ο πιστός του ανθρώπου. Την ψυχή μου,

αυτόν τον λαβωμένο Ιησού αφήνω μέσα στα μάτια σου.

πηγή : http://www.palmografos.com/permalink/15700.html
  

Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού - 20 Νοεμβρίου

Η παγκόσμια κοινότητα δεσμεύτηκε να προστατεύει τα δικαιώματα των παιδιών με την υιοθέτηση της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Από τότε, η 20^η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο, όπου σχεδόν όλοι συμφωνούν πως οποιοσδήποτε κάτω των 18 ετών είναι παιδί και έχει δικαίωμα σε ειδική φροντίδα και προστασία. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε και στο παρελθόν. Μόνο μετά την 20η Νοεμβρίου του 1989, όταν η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, άρχισε η ανθρωπότητα να επωφελείται από μια δέσμη δικαιωμάτων για όλα τα παιδιά και τους νέους.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού είναι ο πρώτος παγκόσμιος νομικά δεσμευτικός κώδικας για τα δικαιώματα που όλα τα παιδιά πρέπει να απολαμβάνουν. Θέτει στοιχειώδεις αρχές για την ευημερία των παιδιών στα διάφορα στάδια εξέλιξής τους και αποτελείται από 54 άρθρα. Η Σύμβαση ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Πολωνικής κυβέρνησης και της UNICEF, υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γεν. Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμ. 1989 και τέθηκε σε ισχύ το 1990. Μέχρι σήμερα έχει επικυρωθεί σχεδόν από όλες τις χώρες του κόσμου, ενώ στην Ελλάδα επικυρώθηκε το 1992 (ΦΕΚ 192/2.12.92).

Το πλήρες κείμενο της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού

πηγή : https://www.unicef.gr/convention

ευτυχία...

"Ευτυχία: Όχι σε ένα άλλο μέρος, αλλά σε αυτό το μέρος.

Όχι μια άλλη ώρα, αλλά αυτήν την ώρα."

Γουόλτ Γουίτμαν

πηγή : http://hallofpeople.com/gr/bio/Whitman.php#.WC_Y_9WLSHs

17 Νοέμβρη

Τάκης Σινόπουλος

Δοκίμιο ΄73 - ΄74

                V

.........................................................................

Υπάρχει ένα παράθυρο καμωμένο κόσκινο στη φωτογραφία του δρόμου.

Τώρα  η σκάλα σε διασχίζει καθέτως απ’ το υπόγειο ως τον αυχένα.

Κάποιος ανεβαίνει μ΄ ένα τρανζίστορ ρυθμικός πολλαπλασιασμός των

ειδήσεων. Στη μικρή οθόνη τα πρόσωπα εναλλάσσονται σταθερά δίχως

πολλούς θορύβους. Η εξουσία όπως πάντοτε φωτίζεται με τετραγωνισμένο

φως. Ιαχές. Το πλήθος.

Στο μεταξύ το πλήθος. Αόρατα μάτια με τρείς διαστάσεις ακτινογραφούν

 εισερχομένους εξερχομένους διερχομένους. Τα περίστροφα ακίνητα βαθειά

μέσα τους σαφώς οπλισμένα.

Το πλήθος φεύγει                    έφυγε. 

Κι εκεί σε βρήκαν αργότερα με μια ριπή (τρύπες 7-8) στη πλάτη σου ετών

ας πούμε 24 καμμιά ταυτότητα.

                XII

Ταξίδι στο μεγάλο διάδρομο καταργημένος χρόνος. Όχι σκοτάδι μήτε

μισοσκόταδο μήτε και φως. Ταξίδι τα χαράματα σ’ ένα γυμνό τοπίο

σκοποβολής. Η βρύση πλένει χέρια και πουκάμισο οι εφημερίδες καταπίνουν

τις φωνές.

Αστυνομίες αμίλητες μέσα σε σκοτεινές αστυνομίες. Πρωθυπουργοί με

Σκεπασμένο πρόσωπο. Απάνω οι νόμοι σε  σειρές σοφή συναρμογή και

διάταξη με τους συνήθεις αγωγούς σωλήνες σωληνώσεις πολαπλά

κυκλώματα με θύρες διαφυγής. Κυκλοφορία παράπλευρη για τους

αξιοπρεπείς φονιάδες

Κι εσείς που ωστόσο συνεχίζετε κρατώντας προστατεύοντας στα δόντια

σας την τελευταία σας λέξη.

Το λάθος των μηχανουργών.

Από την ποιητική ενότητα «Δοκίμιο ’73-’74» του έργου Το χρονικό, 1975

Νικηφόρος  Βρεττάκος

Μικρός τύμβος

(17 Νοεμβρίου 1973)

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,

υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το Ποίημα.

Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί

που ωραία λουλούδια τις μορφές σας

Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,

Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Από την ενότητα «Παραλειπόμενα», Β’ τόμος των Απάντων του ποιητή, εκδ. Τρία φύλλα, 1981.

πηγή : http://www.sarantakos.com/istoria/polyt17n/17n.html