Να ’μουν τ’ αγιόκλημα που
απ’ την αυλή σου
ψηλά στον τοίχο σου
σκαλώνει, ανθεί,
που με τη δρόσο σου, με
την πνοή σου
πάντα δροσίζεται, και
πάντα ζει.
Στο παραθύρι σου να ’ρθώ
να στήσω
κλωνάρια πράσινα για ν’
ακουμπάς,
στρώμα, προσκέφαλο να σου
χαρίσω,
να γέρνεις ήσυχα, να μ’
αγαπάς.
Ν’ ανακατώνουνται, να
γίνουντ’ ένα,
να κουβεντιάζουνε αδελφικά
τα λουλουδάκια μου τα
μυρωμένα
με τα μαλλάκια σου τα καστανά.
Να λούζω αδιάκοπα τα
όνειρά σου
με των ανθών μου τη
μυρουδιά,
κι εσύ τους κλώνους μου με
τη δροσιά σου·
εγώ δουλεύτρα σου κι εσύ
κυρά.
Και στο καλότυχο παράθυρό
σου
όποιος το ταίρι μας τύχει
να ιδεί
να λέγει εμένανε δεντρί
δικό σου
δικό μου λούλουδο εσέ να
ειπεί.
Χωρίς εσένανε να μην
ανθίζω,
χωρίς εμένανε να μη γελάς,
την ευτυχία μου να σου
χαρίζω,
την εμορφάδα σου να μου
σκορπάς.
